مصطفی مشایخی :
من در یک هنرستان فنی و حرفه ای، درس می خوانم. به همین خاطر، پدرم دوست دارد مرا به شکل آچار فرانسه یا آدمی همه فن حریف ببیند و بی توجه به این که رشته ی تحصیلی ام “ریخته گری” است ،توقع دارد کار های فنی خارق العاده ای انجام بدهم ؛
مثلا اگر ناخواسته روی عینکش بنشیند و آن را کج و معوج کند، از من می خواهد که به صافکاری آن بپردازم. وقتی می گویم این کار کار من نیست. غر می زند که :” پس درهنرستان چه چیزی به شما یاد می دهند”.
دیروزکه نتوانست با ضربه زدن به تلویزیون آن را راه بیندازد، این کار را به من واگذار کرد اما وقتی از عهده اش بر نیامدم، نیش خندی زد و گفت:” دلمان خوش آدم “فنی” در خانه داریم”.
اگر زیپ شلوارش خراب بشود ؛ پکیج خانه نقص پیدا کند ؛ ماشین لباس شویی به تلق و تولوق بیفتد یا لایه ازون سوراخ شود، پدرم از من توقع دارد که آن ها را در یک چشم به هم زدن مرمت کنم.
هر وقت صحبت از تعمیر کار می شود می گوید: “وقتی پسر هنرستانی در خانه داشته باشی زور دارد پول تعمیر کار بدهی”.
چند روز پیش که پدرم نتوانست درِ شیشه ی مربای البالو را باز کند، انجام این کار را به من سپرد اما سماجت بیش از حد درِ شیشه برای باز نشدن و خشونت بیش از حد من برای در هم شکستن این مقاومت، منجر به خورد شدن شیشه و زخمی دست و خون و خون ریزی و ریختن مربا روی فرش شد و پشت بندش فریاد پدر که : “پس در این هنرستان خراب شده به شما چه چیزی یاد می دهند”.
دیروزکه لوله ی فاضلاب آشپزخانه دچار گرفتگی شده بود، پدرم از من خواست دست به آچار بشوم و گرفتگی اش را بر طرف کنم. من هم قبل از این که طعنه ای نثارم بشود، در یک اقدام پیش گیرانه، لوله های خرطومی را باز کردم. شلنگ آب را در ورودی فاضلاب قرار دادم تا مثلا فشار آب، جرم ها یا هرچیزی را که در آن گیر کرده با خود ببرد اما ناگهان لوله ی پوسیده و در پی آن دیوار پشتش خراب شد و کلی لجن و پسماند در کف آشپز خانه ریخت و منظره ی هولناکی را به وجود آورد.
حالا پدرم قرار است فردا به هنرستان بیاید و جویا بشود که چرا در آن جا چیزی به ما یاد نمی دهند.
منتشر شده در : مجله ی رشد جوان
