حبیب آقا{ به کوکب خانم،همسرش}: کوکب خانم!
کوکب خانم : بله
حبیب آقا: دارم میرم که کاندیدا بشم.
کوکب خانم: کاندیدای چی ؟
حبیب آقا: ریاست جمهوری
کوکب خانم : چه غلطا! اصلا به قد و قواره ت نمی خوره.
حبیب آقا: قد و قواره نمی خواد. ایده و خلاقیت و برنامه ی راهبردی می خواد که دارم .
کوکب خانم : این خلاقیتت منو کشته . حالا برنامه های راهبردی ت چی هست ؟
حبیب آقا: ببین گلم! در اولین گام با یک طرح ضربتی، کاری می کنم که به جای ریزگرد و دوده، برف شادی رو سر مردم بباره.
کوکب خانم : فدای این طرح ضربتی ت، دیگه چی؟
حبیب آقا: از فاضلاب شهری، اودکلون می سازم، با عطر رز سفید. فقط برای صادرات.
کوکب خانم: نه بابا ! خب دیگه چه ایده هایی داری ؟
حبیب آقا: صبح به صبح، یک گوسفند زنده می برم میذارم سر سفره ی مردم.
کوکب خانم : چه خوب. دیگه
حبیب آقا: این قدر کار ایجاد می کنم که صبح ها نیسان ببرن کارفرما از کنار خیابون جمع کنن.
کوکب خانم. آفرین! خیلی خوبه. دیگه چی؟
حبیب آقا : جامعه را طوری با نشاط می سازم که مردم از خوشی تو پوستشون نگنجن.
کوکب خانم: این جوری که پوست ها را کش میاری .حالا ببین من چی میگم
حبیب آقا: بفرما گلم
کوکب خانم : تو نمی خواد رییس جمهور بشی و برف شادی و ادکلون و نشاط اجتماعی بسازی!
حبیب آقا: چرا؟
کوکب خانم.: الان شیش ساله این سیفون دستشویی خرابه. بوی گند خونه را از جا برداشته. هی بهت میگم برو برای “فلس تانکش” یه شناور بخر، میگی امروز حالش نیست ،فردا میرم. پاشو برو دنبال شناور تا فلش تانکو تو سرت خُرد نکردم.
حبیب آقا: بی خود نیست که میگن پشت سر هر مرد ناموفقی زنی قرار داده که شوهرش را فرستاده دنبال شناور .
