دانشمندان بچه شناس بر این باور علمی پای می‌فشرند که بچه تا یک چیزیش نباشد، هرگز گریه نمی‌کند.
از آنجا که در حال حاضر خبر خاصی در مملکت نیست که به آن گیر بدهیم و هیچ چیزی بالاتر و مهمتر از سلامت آدم نیست؛ فلذا نگاهی به همین صفحه سلامت روزنامه دیروز خودمان انداختیم ببینیم که به سلامتی شما چه چیزهایی دستگیرمان می‌شود که به سوژه شدنش بیرزد و باعث عبرت دیگران گردد. عجالتاً در این صفحه با ۳ خبر قابل پرداخت و انداخت مواجه شدم:
۱ـ زنان خانه دار از دستکش استفاده کنند. [ما قبلاً در همین ستون سایر مشکلات زنان را حل و فصل کردیم؛ فقط همین مشکل دستکش زنان ایران باقی مانده بود که حل و فصل این یکی را به مسئولان وزارت بهداشت وا می‌گذاریم؛ پیش از آن که در وزارت رفاه و تأمین اجتماعی ادغام شود.]
۲ـ رفع یبوست و سوء هاضمه با مصرف جو [این سوژه کلاً در راستای مزاج مبارک ما نیست. تخصص می‌خواهد که ما نداریم. حالا شاید بعداً از آکسفورد گرفتیم. دنیا را چه دیدید؟ ضمناً مصرف جو ربطی به آب آن ندارد.]
۳ـ هفت اشتباه رایج درباره گریه بچه‌ها [ این یکی ظاهراً سوژه بدی نیست؛ چون این روزها آنقدر حواسمان به بزرگترها پرت بوده که بعضاً پاک بچه‌ها را از خاطر برده‌ایم. اگر هم به یادشان آوردیم فقط در همین حد بوده که : بچه ها مواظب باشید!]
گریه شناسی بچه ها :
دانشمندان بچه شناس بر این باور علمی پای می‌فشرند که بچه تا یک چیزیش نباشد، هرگز گریه نمی‌کند. و این کشف بزرگی در زمینه دانش بچه لوژی است که در سایه تحقیقات و پژوهش‌های عمیق و دامنه دار ما حاصل شده است. علاوه بر این دانشمندان و نخبگان شهیر که در زمینه علل گریه کودکان یک عالمه کار کردند؛ خود حقیر بی بچه نیز در همین راستا نظرات تکمیلی ناقابلی دارد که ذیلاً به چند فقره از آنها به طور فشرده شده از هر جهت اشاره می‌کنم :
۱ـ کمبود رسیدگی :
اگر به نیازهای اساسی و اولیه کودک رسیدگی فوری نشود، ابتدائاً به زبان خوش و مسالمت آمیز می‌زند زیر گریه؛ سپس چنانچه حالیمان نشد و اعتنایش نکردیم، در مناطقی خاص و استراتژیک دست به خرابکاری و حرکات بودار می‌زند که نشانه اعتراض از سرناچاری است.
۲ـ سفت بستن قنداق:
بعضی ها عادت دارند به قدری لاستیک بچه یا قنداقه او را سفت می‌بندند که مجال هرگونه تحرک و آزادی را از وی می‌گیرد. در این حال بچه، چون تحت فشار است؛ ابتدا دردش می‌گیرد، آنگاه گریه اش می‌گیرد. در نظر گرفتن فضای باز لازم برای تحرک و تقلای حداقلی کودک باعث رشد صحیح اندام حرکتی او می‌شود. در غیر این صورت کج و معوج بار می‌آید و پدر و مادر گریه شان می‌گیرد.
۳ـ کمبود خواب :
بچه ها مثل آدم بزرگ‌ها نیستند که با هفشده ساعت خواب نوشین بامداد رحیل، هم بازدارند پیاده را ز سبیل، و هم خستگی کار روزانه شان از تنشان در برود. بچه‌ها گاهی به ۱۶ ساعت خواب یا بیشتر نیاز دارند تا مثل بچه آدم رشد کنند. آنها کارمند جایی نیستند که باید رأس ساعت کارت بزنند. فلذا می توانند حتی در ساعات اداری، پدر خواب را در آورند. عبارت شوخ و شیرین «خواب اصحاب کهف چرت من است»، در مورد آنها نیز صادق است.
۴ـ شیر تو شیر شدن:
گاهی اوقات، بچه‌های شیرخوار را بدون در نظر گرفتن فاصله زمانی لازم و رعایت استاندارد بین المللی لازم، به صورت قر و قاطی شیر می‌دهند که این خوب نیست و شیر تو شیر می‌شود. در این حالت، کودک در چهارچوب حقوق کودکان اقدام به گریستن می‌کند. غافل از این که حضرت مولانا فرموده : «تا نگرید طفل، کی جوشد لبن؟….»؛ فلذا باز او را به شیر می‌بندند. نهایتاً هم وضعیتش چنان شیری می‌شود که صد رحمت به کهکشان راه شیری!
نویسنده : رضا رفیع در روزنامه اطلاعات
