چند خط از کتاب «یکی به نعل، یکی به میخ» نوشته نجمه زارع بنادکوکی
…صابری به طنز نگاهی هنری و ادبی داشت و از شگردها و ترفندهای ادبی چون ایهام و کنایه به فراوانی استفاده میکرد. ظرافت بسیاری از طنزهایش را مردم عادی، به خصوص جوانان، درک نمیکردند؛ چون باید حداقل آشنایی با ادبیات کهن میداشتند. صابری سبکی کنایی داشت و عدم صراحت را شرط طنزنویسی میدانست. میگوید: «آخر این کار قشنگ نیست که آدم در سرزمین حافظ طنز بنویسد بدون رمز و راز» (صابری ۱۳۷۲ الف: ۲۱۴).
او بر این باور بود که خواننده باید در فهم متن شریک باشد و خودش پیام طنزنویس را درک کند. به همین دلیل، هیچگاه توضیح نمیدهد و نمیگوید که پیام اصلی طنز کجاست (همان). انتخاب این شیوه طنزنویسی به این مسئله بازمیگردد که صابری اساساً نمیخواهد سوژه طنزش را تخریب کند. میگوید:
من با همه دنیا رفیقم. با همه برادرم. تلخی و تندی را نمیتوانم به خود بقبولانم. خود را برتر نمیبینم. بی عیب نیستم که عیب جویی از دیگران را بی محابا از قلم جاری کنم. هدفم ساختن است نه تخریب و از هیچکس نمی پذیرم که بگوید فلان شخصیت را باید «کوبید» و هیچ استدلالی را در این زمینه قبول ندارم. حتی اگر اشتباه هم باشد، محور حرکت گل آقا و طنز گل آقایی همین است (صابری ۱۳۷۴: ۷۷).
و همین سبب میشد طنز گل آقا محافظه کارتر از طنزهای تند و آتشین سالهای ۱۳۷۶ به نظر برسد. البته اتفاقات همان سالها نشان میدهد که شیوه طنزنویسی صابری تا چه اندازه سبب تداوم حیات طنز سیاسی در جامعه ایران بعد از انقلاب اسلامی بوده است.
در مجموع، میتوان گفت که چند عامل درونی و بیرونی سبب ماندگاری طنز گل آقایی شده است. عوامل درونی چون توجه به زبان، قالب و شگردهای طنز، و در یک کلام خلق طنز هنری و بیان مشکلات اصلی جامعه (اغلب مسائل اقتصادی و معیشتی) در طنز با نگرشی معتدل. عوامل بیرونی چون ظرف زمانی که طنزهای «دو کلمه حرف حساب» در آن چاپ شده، مخاطبان طنز «دو کلمه حرف حساب»، و تأثیر طنزها بر مخاطب.
در این کتاب، ما به عوامل بیرونی، که سبب ماندگاری طنز میشود، کاری نداریم و بیشتر بر عوامل درونی تأکید داریم. در بخشهای بعدی، به این مسئله میپردازیم که صابری چگونه از زبان، شگردهای ادبی، و قالب استفاده میکند تا طنزهایش را ژرفا و اوج بخشد و آن را از زبان اخباری و پیام ساده و صرف پیراسته گرداند…
منبع : کانال تلگرام سوره مهر