نائله یوسفی :
مراسم های عزاداری ما دیگر به شیوه ای مرسوم شده است که آدم نمی تواند آن ها را با مجالس عروسی تشخیص بدهد. یک روز همراه دوستان وارد محفلی شدیم که خبری از گل های سفید مخصوص تعزیه ها نبود و تاج گل ها برای خودشان ماشالله تاج عروسی بودند. وارد تالار شدیم آقایان و خانم های شیک اتو کشیده ی کت و شلوار پوشیده ایستاده بودند.
یک خانومی نیز تاج گل ها را کنار هم کشیده و پشت صحنه عروس ساخته بود و چلیک چلیک خویشتن اندازی یا همان سلفی خارجکی ها می انداخت. ناگهان بازوی من را گرفت و گفت این دسته را بگیر می خواهیم جمعی بیاندازیم و بعد همه سرها و دماغ مصنوعی ها را سربالا دادند گردنبند ها را روی روسری انداختند و ما را هم که کلا گیر انداخته بودند:” حالا همه با هم از اینجام بگیر، از آنجام نگیر، یک وری، نیم وری، سه بعدی” و بلافاصله صاحب عزا در میکروفون حضار را به صرف شام دعوت کرد.
با حمله ای زامبیانه تا آرنج به جان دیس ها افتادند و توی مکالماتشان شوری و بی نمکی غذاها را به قول خودشان ترای می کردند و امتیاز می دادند و با عزاداری قبلی مقایسه می کردند، انگار که بفرمایید شام بلاد کفر است. صاحب عزا و خانواده اش یک گوشه ای در غم و اندوه فرو رفته بودند و مهمان ها برای خودشان می چریدند و می خندیدند و دندان خلال می کردند در آخر یکی شان گفت: آقا غذا اضافه هاتان را بدهید ما حرام نشوند.
آقای جعفر گفت: ببرید آقا ببرید عزا و عروسی مال خودتان است و مهمان ها را با ظرف ها بدرقه کرد. دیگری گفت: فردا شب عروسی فامیل است تاج گل شما را آب می زنیم به تالار می بریم، خدا را خوش نمی آید طبیعت را پر پر کنیم وانتی پشت در ایستاده را صدا زد و گفت: آقا صادق بیا این گل های معصوم را بزن پشت وانت حیف و میل نشود. چند نفر از جلوه های ویژه و نورپردازی روی دسرها عکس می گرفتند و خانم آقا جعفر را صدا زدند نحوه طراحی روی رنگینک ها را به آن ها آموزش دهند. خانم آقا صادق النگوهاشان را بالا زدندبا فین فین توی دماغ و اشاره گفتند: سفارش داده ایم و لطفا موقعیت روی عکس هاتان را نیز به ثبت برسانید فکر نکنند گداگودوله ایم.
به هرحال مردم باید بدانند ما برای مرده هامان کم نمی گذاریم، در این میان زمانی هم برای زنده ها بگذاریم دچار فقر توجه نشوند.
