رضا رفیع :
تیتربالای مطلب خیلی پلیسی و معمایی شد. انگار که مطلب امروز را آگاتا کریستی می خواهد بنویسد!…. حتماً هم یا پای جناب آقای «پوآرو» در میان خواهد آمد،یا سرکار خان«مارپل» که قیافه این دومی بیشتر به فضول محله می خورد تا یک کارآگاه چیره دست. اما مگر همیشه پای یکی از این عزیزان خارجی باید به وسط کشیده شود؟ باز خوب شد این کارآگاه ها چینی نبودند. خلاصه چرا باید همیشه دست نیاز به سوی یک کارآگاه اجنبی دراز کرد؟ مگر بیل به کمر خودمان خورده؟…
بگذارید شمه ای از مراتب پلیسی و کارآگاهی خودمان را با پیگیری یک اتفاق پدید آمده، به رخ ملت و مسؤولان بکشیم. پس تا حرف اضافه دیگری نزدیم، توجه شما را به یک خبر پلیسی جلب می کنیم.
اصل خبر:
«زن میانسالی که در شلوغی گورستان و غسالخانه بهشت زهرا، اموال زنان را سرقت می کرد؛ همراه با پسرش از سوی مأموران پایگاه نهم پلیس آگاهی تهران در شهر ری دستگیر شد.»
ــ به نقل از جراید دارای صفحه حوادث
بررسی سوابق پرونده:
قضیه سرقت در گورستان،آن قدر که ما تحقیق و جستجو کردیم؛ یک چیز جدیدی نیست که تازه کشف شده باشد. در روزگاران قدیم هم سارقانی بودند که محل کارشان در گورستان بوده و به نام«کفن دزد» شناخته می شده اند. منتهی به دو دلیل،عملاً کفن دزدی برافتاد یا تغییر شکل داد و پیشرفت کرد:
دلیل اول: افزایش قیمت کفن در مقایسه با افزایش قیمت دیگر اجناس و کالاها و خدمات،از چنان ارزشی برخوردار نیست که دزدیدن آن برای شخص سارق صرفه کند. سارقان عصر حاضر ترجیح می دهد تا به جای کفن ــ که معمولاً با ترس و لرز هم همراه است ــ چیزهایی مثل ضبط و پخش خودروها یا لاستیک آنها را به سرقت ببرند. تلفن همراه شهروندان را از دستشان کش بروند یا سوار بر موتور،کیف آنها را بزنند و……امثال این اعمال ناشایست و شایسته عتاب وعقاب که ادامه نمی دهیم؛چون ممکن است بدآموزی داشته باشد.
دلیل دوم: قدیم، وقتی که مرده خدابیامرز را دفن می کردند، روی قبر را فقط خاک می ریختند و لذا شکافتن و لخت کردن فرد متوفی و مدفون،کار سختی نبود؛به خصوص اگر دزد کفن با متولی گورستان گاوبندی هم کرده بود. اما حالا بازماندگان طرف با سنگ های گرانیتی و مرمرین سخت و سنگین، چنان روی قبر بیچاره را می پوشانند که اگر هم زنده شد،نتواند جم بخورد و پرونده انحصار وراثت ورّاث داغدار را به خطر اندازد. مرده آن است که دستش بزنی،جم نخورد!
بسته پیشنهادی: حالا به هر حال یک اتفاقی افتاده و یک سرقتی در گورستان شده و طلا و جواهرات و گوشی موبایل عده ای به سرقت رفته؛ اما چاره چیست؟ الحمدلله که سارقان را گرفتند و چوب توی آستینشان خواهند کرد؛ اما شمّ کارآگاهی من به من می گوید که کماکان پیشگیری بهتر از مچ گیری است. فلذا نکاتی تخصصی دارم:
۱ـ نصب دزدگیر: بالاسر ــ و بلکه حتی داخل ــ هر چند تا قبرتازه و کهنه، یک چندتا دوربین مداربسته مجهز به دزدگیر نصب بشود، دارای قدرت آژیرکشی بالا ــ به نحوی که حتی خوف آن برود که خود مرده هم زنده بشود ــ تا هر که در شلوغی مراسم کفن و دفن، دست به سرقت از اطرافیان عزادار شخص متوفی می زنند، چنان رسوا بشوند که رنگ مرگ بر چهره شان بنشیند.
۲ـ افزایش گشت: مسؤولان سازمان متوفیات و گورستان، نیروهایی را ــ بلاتشبیه مثل کبرا ۱۱ ــ آموزش دهند که داخل گورستان و به خصوص هنگام شلوغی ناشی از مرده تازه آوردن، لا به لای قبور گشت بزنند. نه که به مرده ها تذکر بدهند، خیر؛ توجیه شوند که باید مواظب زنده ها باشند. آن هم فقط زنده های مشکوک که دستشان کج است.
۳ـ توصیه به سارقان: دزد هم به هرحال آدم است. حالا آدم منحرف. اما ممکن است بتواند توبه کند و دوباره آدم بشود. پس در فضایی قرار داده شود که همه اش برخورد ضربتی و گوشنواز برای تنبیه وی به کار گرفته نشود. ببرندش سر همان قبرها و نشانش دهند که آینده خودش را در خشت خام همین قبر ببیند و توبه کند.«ای دیده،اگر کور نئی،گور ببین!» برای همین هم از قدیم توصیه کردند که:«رو به گورستان دمی خامش نشین/وآن سخن گویان خامش را ببین». صاحب هر قبری به زبان خاموشی به هر دزدی می گوید که دست از دزدی بردار که اینجا بدتر از آنجا،چوب توی آستینت می کنند. بله،آستین!
منبع : روزنامه اطلاعات
