پویانمایی در اصطلاح هنر حرکت بخشیدن به اشیای بی جان است

انیمیشن (پویانمایی) چیست؟ در اصطلاح هنر حرکت بخشیدن به اشیای بی جان را انیمیشن (Animation) می‌‌گویند.

به گزارش شیرین طنز ، به نقل از جوان آنلاین، واژه انیمیشن مشتق شده از واژه لاتین «انیما» anima به معنی «نفس زندگی» است. انیمیشن نوعی انگیزش هنری به حساب می‌‌‌آید که خیلی پیش از صنعت فیلم شکل گرفته است.

در واقع قدیمی‌ترین نمونه‌های تلاش برای به دست آوردن توهم حرکت در طراحی را می‌توان در نقاشی‌های دوران نوسنگی غارها پیدا کرد، در جایی که حیوانات با چندین شکل با پاهای روی هم افتاده مجسم شده‌اند، که آشکارا کوششی برای رساندن احساس حرکت است.

شخص خاصی به عنوان مخترع هنر انیمیشن وجود ندارد، چرا که افراد بسیاری پروژه‌های متعددی را که می‌توان به عنوان گونه‌های مختلف پویانمایی مطرح کرد، تماما در زمان‌های یکسانی انجام می‌دادند. ولی اولین فیلم انیمیشن توسط «چارلز امیل ریناد» اختراع شد و او خود مخترع دستگاه (Praxinoscope )، (یک نوع سیستم انیمیشن که حلقه‌هایی از ۱۲ تصویر را به کار می‌‌‌برد) در روز ۲۸ اکتبر ۱۸۹۲ در «موزه گره ون» پاریس، انیمیشن‌های با حلقه‌های ۵۰۰ فریمی تصویری را نمایش داد.

در ذهن عموم انیمیشن همان کارتون‌های قدیمی است که از تلویزیون دیده‌اند. کارتون‌های قدیمی که عموما ما دیده‌ایم ژاپنی بودند. اما تفاوت کارتون‌های قدیمی با انیمیشن‌های امروزی نه تنها در سبک کاری آنها بلکه در امور دیگری است. سبک‌های انیمیشنی که به سبک زاگرب، ژاپنی و امریکایی ( دیزنی ) تقسیم می‌‌شوند هر کدام یک نوع قابلیت و خاصیتی دارند، مثلا در کارتون‌ها یا انیمیشن‌های امریکایی حرکت‌ها خیلی زیاد است و معمولا به ریزترین قسمت حتی در بک‌گراند (پشت صحنه) هم توجه می‌‌شود در حالی که در انیمیشن‌های زاگرب و بعضا ژاپنی‌ها به این وجه طور دیگری نگاه می‌شود، در آنها معمولا باید از کمترین حرکات برای بهترین انیمیت استفاده شود البته تفاوت‌هایی نیز در این دو نوع سبک وجود دارد.

انیمیشن سنتی که از آن به عنوان انیمیشن دستی یا کاغذی هم یاد می‌‌شود روشی بود که برای اکثر فیلم‌های پویانمایی قرن بیستم استفاده می‌شد. فریم‌های فیلم پویانمایی سنتی در اصل عکس‌هایی از طراحی‌هایی هستند که روی کاغذ کشیده شده‌اند. برای ایجاد توهم حرکت،هر طراحی تفاوت ناچیزی با یک طرح قبلتر از آن دارد. طراحی‌های پویانما روی ورقه‌های شفافی به نام سل (طلق) یا همان کاغذ ترسیم یا فتوکپی می‌شوند، طرف مقابل خطوط ترسیم شده از رنگ یا سایه روشن پر می‌شود.

طلق شخصیت‌های کامل شده را روی پس زمینه نقاشی شده قرار می‌دهند و به وسیله دوربین ثابتی یک به یک با فیلم سینمایی عکس می‌گیرند. روش سنتی سل انیمیشن در آغاز قرن ۲۱ منسوخ شد. امروزه طرح‌های پویانماها و پس زمینه‌ها اسکن، یا مستقیما در کامپیوتر طراحی می‌شوند. نرم‌افزارهای مختلفی برای رنگ آمیزی و شبیه‌سازی حرکات دوربین و افکت‌ها استفاده می‌گردد. البته هنوز انیمیشن دستی یا همان سل پویانمایی در خیلی از کارها مورد استفاده قرار می‌‌گیرد.