یکصد و بیست و دومین محفل طنز دگرخند، مورخ ۱۷ اردیبهشت ۹۷ ساعت ۱۷:۳۰در سالن فردی حوزه ی هنری با موضوع نقد و بررسی کتاب طنز (نامه های عاشقانه) نوشته ی عبدالعلی اثنی عشری با حضور اسماعیل امینی و سید عبدالحمید ضیایی و اجرای مهدی فرج اللهی برگزار شد.
به گزارش شیرین طنز، مراسم، با اجرای مهدی فرج اللهی و خیر مقدم به حضار آغاز شد.
در ابتدای برنامه، خانم غیاثوند، در توصیف این کتاب گفتند: نثر ایشان شیوا، روان و رندانه است ونگارش آن به گونه ای می باشد که مخاطب با آن همزاد پنداری می کند. فایل صوتی کتاب نیز با صدای من در بازار موجود است. سپس، ایشان، یکی از نامه ها را قرائت کردند.
آقای اثنی عشری در توضیح علت نگارش کتاب، گفتند: نامه ها را آقای امینی دیدند و گفتند: برای چاپ خوب است اما خانم غیاثوند گفتند: تعداد نامه ها همین مقدار، کافی هست و خانم رویا صدر، آقای میرشکاک، آقای زرویی نصرآباد و … نیز آن را تائید کردند.
آقای امینی گفتند: مقدمه ی کتاب ایشان را نوشتم زیرا نوع کارشان متفاوت و دلخواه من بود. خواندن کتاب ایشان، مرا به وجد آورد و من بیشترین بحث را در مقدمه انجام دادم.
ایشان سپس درباره ی مفهوم واقعی طنز صحبت کردند و گفتند: تعابیر طنز، متفاوت است به عنوان مثال وقتی صفت مذهبی را برای شخصی به کار میبریم اولین مفهومی که به ذهن مخاطب، خطور میکند انسان خشکی است که دیگران در برابر او احتیاط میکنند اما در گذشته، به واسطه ی اعتقاد والایی که افراد مذهبی داشتند، مردم در معامله ها به این افراد، اعتماد میکردند و برای مسافرت نیز کلید خانه، محافظت از خانواده و ثروت خود را در اختیار آنها قرار میدادند تا از سفر بازگردند.
بعضی از اصطلاحات ادبی، طوری وارد حوزه ی زبان و ادبیات شده اند که معنی انتزاعی به خود گرفته اند که اثری بر مخاطب ندارند مثلا دربست مخلصت هستم و فدایت شوم چون در این زمانه، از ته دل و با تمایلات قلبی بیان نمیشود تاثیر خود را از دست داده است و متاسفانه، هر زمان که از طنز صحبت میشود لودگی، مسخرگی، فحاشی، بی پروایی، توهین به مقدسات، تحقیر شخصیت های گوناگون، رعایت نکردن حریم افراد و … جایگزین آنها شده است و در این فضا، سیاهی لشکرها به طنزپردازها اهانت میکنند و طرفدارانشان کارهای آنها را نشانه ی شجاعتشان میدانند.
در زمان قدیم، شهرستانی بودن، لهجه داشتن، رنگ پوست، بیسوادی و … سوژه ای برای ساخت طنز بود چون بعضی افراد، معتقدند، هرچیزی که با عقایدشان متفاوت باشد میتواند مورد تمسخر قرار گیرد.
آن چه طنزپرداز در این کتاب بیان نموده، وصف عشق با زبان و افکار کودکانه است و به این صورت، مسایل را به راحتی توضیح میدهد. شخصیت های داستان هر قدر هم دچار محدودیت باشند مثلا مجبور باشند در کودکی کارهای سخت انجام دهند اما چون آرمان ها و آرزوهایشان بی حد و مرز هست همان عشق کودکانه، کارهای دشوار را برایشان آسان میکند. این نوع نگارش، نشان دهنده ی تسلط نویسنده بر متون ادبی است.
بعد از صحبت های آقای امینی، آقای اثنی عشری و آقای فرج اللهی بخشهایی از کتاب را خواندند.
سپس آقای ضیایی به نکاتی در مورد این کتاب اشاره کردند که عبارتند از:
مهمترین نکته ی کتاب، ترکیب عشق و طنز بود و دیگری ورود به دنیای پرفراز و نشیب عشق است که ممکن است ثمره ی آن برای هر دو نفر باخت باشد اما عاشق به خاطر احساسش همیشه پیروز هست.
طنز این کتاب، ما را به سوی عشق معنادار سوق میدهد.اگر شناخت ما از مسایل، فقط در حد دانش باشد آن را علم میگویند. اگر شناخت ما از هر چیز سبب ایجاد تغییر شود آن را فن (تکنیک) می نامند. اما اگر شناخت ما سبب زیباتر کردن هستی و رفع زشتی ها گردد، هنر است.
این اثر در حفظ میراث عشق های کهن کوشیده است و نفی تظاهر و ریاکاری میکند.
پس از صحبت کارشناسان، شخصی از آقای امینی در مورد ارتباط شادی و موسیقی پاپ پرسید. ایشان گفتند: در ترانه، باید به محتوا اهمیت داد تا بتوان شادی واقعی را ایجاد کرد نه آن که با به کاربردن یک سری جملات خاص، جوانان را به سوی توهم و تخیل سوق دهیم.
سپس یکی از حضار در توصیف این کتاب گفت: غافلگیری معنایی و محتوایی در طنز ایشان مشهود هست و تمام نامه ها، توجه ما را به مسایلی که برایمان بی اهمیت جلوه میکند، جلب کرده است.
بعد از آن، آقای فرج اللهی کتاب خود با عنوان نانوا هم جوش شیرین میزند بیچاره فرهاد که حاوی کاریکلماتورهای ایشان هست که توسط نشر قاف منتشر شده و به چاپ سوم رسیده است را معرفی کردند که در نمایشگاه کتاب در دسترس علاقه مندان قرار دارد.
آقای اثنی عشری هم از کتابهای آقای رضا احسان پور که در آن جا حضور داشتند، تعریف کردند و گفتند: کتابهای ایشان در سایت احسان بوک موجود است. سپس، بخش دیگری از کتاب خود را خواندند.
مراسم، با امضای کتاب، توسط نویسنده، اعطای گواهی حضور کارگاه فن بیان و گویندگی به شرکت کنندگاندر آن برنامه و پذیرایی از حاضران در ساعت ۱۹ به پایان رسید.
نویسنده: یاسمن حسینی
