رضا رفیع :
بیمارستان در نگاه عموم مردم همیشه در صحنه جایی است که اشخاص، سالم …..ببخشید، بیمار به آنجا وارد می شوند و پس از مدتی بستری، سالم از آنجا خارج می شوند. بیمارستان در حقیقت محلی است برای خوب شدن که در این راستا بیمار شما را می ستاند و وقتی که خوبش کرد، او را سر و مر و گنده تحویل شما می دهد و رسید می گیرد.
شعار بیمارستان: قبل از تقدیر، بیمار خود را به دست ما بسپارید.ما با تمام وجود و موجودی حسابداریمان در خدمت شما هستیم. از این که با ما همسفرید خوشحالیم.
سابقاً به این مکان مربوطه مریضخانه هم می گفتند.خارجی ها نیز بدون مشورت با ما به آن هاسپیتال و دارالشفاء می گویند که ما به آن کار نداریم. ای بسا سرخود چیزهای دیگر هم بگویند. علی ای حال، این همه اسم نبوده است مگر به خاطر اهمیت خاص و استراتژیک بیمارستان. آن‌گونه که حتی زباله های بیمارستانی هم از اهمیت و حساسیت خاصی برخوردار است و بر سر آن همیشه کشمکش و کشاکش بوده است.
به اعتقاد اکثر اهل خانه، بیمارستان، خانه دوم بیمار است؛ که اگر هم از خودش خانه نداشته باشد، خانه اول او به حساب می آید. تا ان شاءالله خانه آخرت. فلذاست که محیط یک بیمارستان باید از هر نظرچنان دلچسب و دلربا باشد که مورد رضایت شخص بیمار و اطرافیان مریض قرار گیرد.
بیت بیمار:
گر به بیمار رسی خوب به بیمارستان
«به دو عالم ندهد لذت بیماری را»!
به سبب اهمیت فوق العاده همین عرایض ماست که هماره مسؤولان محترم وزارت فخیمه بهداشت(که الهی بی وزیر نماند!)، پس از سالها که از اختراع بیمارستان می گذرد، بر سرعت و جدیت بخشیدن هرچه تمامتر به امور بیماران و اهمیت دادن به رضایت آنان و ارزشیابی بیمارستان ها بر اساس و مبنای میزان و مقدار رضایتمندی آنها از بیمارستان هستند و از این حس قشنگ،سرمستند.
یک آدم مریض:
ترســم آنگـه دهنـد پیرهنـم که نشانی و نامی از تن نیست!
ارزشیابی اورژانسی: در همین راستا با چند تن از بیماران روی تخت در حالات مختلف ،گفت و گوی کوتاهی کرده ایم که لابد در ادامه می بینید:
یک بیمار آپاندیسی: رسیدگی ها خوب است، فقط یک مقدار بعد از عملم درد می کند که مربوط به ناحیه حسابداری است.
یک بیمار عازم اتاق عمل: بارها گفته ام که به عمل کار برآید،به سخنرانی نیست. خوشحالم که رضایت ما ملاک ارزشیابی بیمارستان قرار گرفته. من به جهت محکم کاری بیشتر،مراتب رضایتمندی ام را در دو سه خط آخر وصیتنامه ام هم نوشته ام.فقط یک کم خط خوردگی دارد که راضی باشند. چون درست موقع نوشتن همین قسمت بود که ناغافل از پشت یک آمپول مسکن به من زدند.
یک بیمار در حال بیهوش شدن: من در کمال هوشیاری عرض می کنم که ملت ما از اعمال بیمارستان ها رضایت کامل دارد و نمی گذارد که عده ای در این راستا شبهه افکنی و سیاه نمایی کنند. من حتی عکس لگن خاصره ام هم که کمی سیاه بود، گفتم با روتوش درستش کنند. ما کاملاً هوشیا…یا….یاری…ری….ریم …و…و…و……
یک بیمار مرخص شده: به نظر من که علاوه بر رضایت بیمار، از والدین بیمار هم باید رضایتنامه گرفته شود. چرا که گاه خود مریض به واسطه دردمندی دراقصی نقاط بدنش ، خیلی حالیش نیست و این اطرافیان نسبی و سببی او هستند که حواسشان به همه چی هست. حتی خود بیمار.به عقیده من نه تنها بیمارستان ها که تیمارستان ها هم باید بر مبنای رضایت بیمارانشان ارزیابی شوند……یکی بیاد منو مرخص کنه!
منبع : روزنامه اطلاعات
