مجری تلویزیون دیشب با آب‌وتاب می‌گفت که در فرمانیه تهران هواپیمای دونفره می‌فروشند. البته فروش این چیزها در بالای شهر تهران خبر عجیب و تازه‌ای نیست، ساکنان آنجا سال‌هاست که این‌طور زندگی‌هایی دارند. البته هواپیمای دونفره برای ما هواپیمای دونفره است، برای آنها یک وسیله نقلیه است که اهمیت زیادی هم ندارد.
یادم هست وقتی دبیرستانی بودم یک رفیقی پیدا کرده بودیم که بچه بالای شهر بود. حالا او چطور ما با بُر خورده بود و ما چطور با او رفیق شده بودیم بماند. یک روز تصمیم گرفتیم برویم سد کرج و قرار شد هر کس ماشین پدرش را بیاورد تا همه جا بشویم. او هم گفت من هم لگن پدرم را می‌آورم. صبح روز قرار من با یک پیکان سفید، هومن با یک پیکان سفید، اکبر با یک رنوی مشکی منتظر بودیم رفیق‌مان با لگن پدرش بیایید و بقیه بچه‌ها را سوار کند. همه منتظر دوست بالاشهری‌مان بودیم که یک دیدیم یک بنز کروکی بی‌سقف دودر از آن طرف خیابان برای‌مان بوق می‌زند. خوب که نگاه کردیم دیدیم دوستمان با لگن پدرش آمده است. آن روز بود که دریافتم که بنزی که برای ما بنز است ممکن است برای دیگران لگن باشد.
حالا حکایت این هواپیماهای دونفره است. آنها خیلی ساده و معمولی از آنها استفاده می‌کنند و اصلا تحت تاثیر نامش که هواپیماست قرار نمی‌گیرند و عادی زندگی می‌کنند. مثلا:
– عزیزم بچه‌ها کجا رفتن؟
– رفتن کلاردشت یه سر
– ناهار بکشم؟
– آره الآن برمی‌گردن
***
– عزیزم هوا خیلی دونفره‌اس
– آره، بیا تا حیران بریم و بیایم
– هواپیما بنزین داره؟
– آره عزیزم داره
– پسرم گوجه تموم کردم
– الآن می‌رم می‌خرم مامان
– از کجا می‌خری
– از گرمسار خوبه؟
– پس ببین اگر خیار خوب هم داشت بخر
***
– کی بود؟
– خواهرمه، می‌گه همین الآن ماهی گرفتیم داریم کباب می‌کنیم شما هم بیاین
– انزلی بارونی نیست؟
– نه هوا خوبه
– پس بعد از ناهار یه سر بریم آستارا من باید سفره‌پاک‌کن بخرم
باقی بقای‌تان!
