طنزآوران نصف جهان در آخر سال ۹۷ گرد هم آمدند.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از حوزه هنری اصفهان، گزارش زیر گزارشی از آخرین نشست طنز نصف جهان در سال ۹۷ است که در اواخر هفته گذشته برگزار شد و چون لحن طنازگونه ای داشت برایتان می آوریم تا با سبک و سیاق بچه های دفتر طنز حوزه هنری استان اصفهان بیشتر آشنا شوید و دمی با آنان باشید و لبخندی بر روی لبانتان بنشیند.
طبق معمول تمام جلسات، با ۴۰ دقیقه تاخیر و با حضور حداقلی طنزپردازان و دوستداران طنز آغاز شد. ( این طبق معمول مالِ قسمت اول جمله بود، نه قسمت دوم)
رئیس جلسه و معاونشان هم جز غایبین بودند که جلسه آینده باید با بزرگتر خود بیایند و غیبت خود را مجاز کنند، ان شاالله.
سکاندار کشتی
زحمت سکانداری این کشتی به گُل نشسته را جناب دکتر نیکوکار به عهده گرفتند.
در ابتدای جلسه هم نیش شان را زدند و زهرشان را ریختند و گفتند: که دوستان چون مطلع شدند؛ شعر خانم ملوک عابدی قرار است نقد بشود، احتمالا گفته اند: جلسه آنقدرها ارزش ندارد که شب عیدی در این ترافیک و شلوغی شهر به خود زحمت بدهیم! (نیشکم مَقبول و زَهرکم کُشنده)
خانم عابدی هم که اصفهانی الاصلند و پوست کلفت تر از این ها، سرحال و قبراق در جلسه حاضر شده بودند و آماده ی پذیرش هر نوع انتقاد سازنده و نسازنده، خراب کننده، له کننده و حتی کشنده، شعرشان با مطلع:
” من شاعری طناز و دوراندیش هستم
با این حساب از کل دنیا پیش هستم ….”
را خواندند.
آرش فرهنگ پژوه در نقد این شعر گفت: وزن و قافیه درست رعایت شده، زبان به روز است و قدیمی نیست، واژه ها خوب انتخاب شده؛ اما بیشتر ابیات هیچ ضربه ی خاصی نزده. به نظر این حقیر ضربه ی خاص پیشکش، حتی ضربه ی عام هم نزده بود. (از اتاق فرمان اشاره می کنند شعر بوده ها، نه چکش) همچنین گفت: ارتباط عمودی بین ابیات ضعیف است. اما در عوض ارتباط افقی ضعیف تر!
آقای پوررشیدی گفت: خانم عابدی ذاتا شیرین زبانند، اما برای طنزنویسی به جز شیرینی زبان، تکنیک و تاکتیک هم مهم است. ( مگه جنگه؟!😳) در این شعر چند بیت خوب وجود دارد، ولی بقیه ابیات حرفی برای گفتن ندارند.
سپس اشاره ای کرد، به استعاره تهکمیه در قرآن آنجا که ابوجهل گفت: من عزیزترین و کریمترین مردمم
و مقایسه کرد با:
“من شاعری طناز و دور اندیش هستم
با این حساب از کل دنیا پیش هستم.”
یعنی با بولدوزر از رو خانم عابدی رد شده بود، گمانم اثرات سوء ش کمتر از این تشبیه بود. (به این میگن نقد خییییلی سازنده، اینجا بود که قدر نقدهای محمدرضایی دستمان آمد!)
سپس گفت: در این شعر از الگو و فرم خاصی پیروی نشده و ابیات پیوستگی خاصی ندارد.
در ادامه طنز را به مُشتی گره کرده تشبیه کرد، که وسط راه ناغافل به گُل تبدیل می شود. (تشبیه تون خدا شاهده، بدن اموات ۱۴ قرن ادبیات فارسی رو تو گور بندری لرزوند!) من گمان می کردم مُشتی است که بر دهان استکبارجهانی می خورد، اما کمانه کرده به طرف دهان خودِ طنزپرداز. (خداروشکر از این جهالت در آمدم. این هم از مزایای گزارشگری جلسات طنز)
دکتر نیکوکار گفت: علیرغم میل باطنیم باید بگویم، از این شعر خوشم آمد، اما چند تغییر کوچک در آن ضروری به نظر می رسد، تا شعر رو به کمال برود.
بقیه دوستان هم در مورد این شعر حرفی نداشتند. که این موضوع نشان دهنده ی این است که شعر یا حرف نداشت و یا حرفی نداشت.
در پایان خانم عابدی اعتراف کرد؛ همانطور که می گویند: ادب از که آموختی از بی ادبان. من هم این شعر را گفتم تا درس عبرتی شود برای دیگران.
و با گفتن این جمله بار دیگر ضخامت پوست خود را به رخ حضار کشید.
نوبت به مهمان غیرناخوانده بهار نژند رسید.
نقادان بدون پوشیدن دمپایی به صورت سرپایی به نقد شعری از خانم بهاره نژند پرداختند. با مطلع:
” بی پول و فقیر و بی دلارم کردی
ای زندگی آشفته و زارم کردی
آقای پوررشیدی گفت: شعرهای شما بسیار با حوادث روز پیش می رود، و از این لحاظ عالی ست.
اما از لحاظ تکنیک های طنز، قوت چندانی ندارد. در شعرهای شما غلو و اغراق یا همان کوچک نمایی و بزرگ نمایی کمتر دیده می شود و گاهی شعرهایتان شبیه یک گزارش منظوم است.
دکتر نیکوکار هم گفت: آنقدر تند خواندید که من متوجه نشدم.
در ادامه آقای ابوالحسنی چند دوبیتی خواند، که نقد نشد.
“گفتند که آب و برق مان مجانی ست
یا نفت که بر سفره چو قرص نانی ست”
بعد از آن با تلاش بی وقفه ی تلاشگران عرصه لپ تاپ بخش هایی از فیلم خنداخند ۱۹ پخش شد و حضار پس یک نقدِ نفس گیر دقایقی بر گذشته ی اعمال خود خندیدند.
و قرار شد، در آینده ای نه چندان دور یعنی ۲۳ اسفند نیز ساعاتی در سالن سوره حوزه هنری بر آینده ی مبهم خود، به کوری چشم دشمنان و استکبار جهانی قهقهه بزنند.
گفتنی است، جلسات دفتر طنز حوزه هنری استان اصفهان در خانه هنرمندان واقع در خیابان آبشار اول ، پارک ایثارگران برگزار می شود.
***
یک دیدگاه
مخاطب:
عاااااالی بود