صفدر دوام :
دوباره صبح یازدهم آذرماه خبرى سرد از جنس رفتن در صفحه اخبار فضاى مجازى منتشر شد.
در لید این خبر ناگوار مشخص مى شود که جناب” ملانصرالدینِ” طنز نویس یعنى ابوالفضل زرویى نصر آباد در آستانه پنجاه سالگى همگام با خزان روزگار به دیار باقى شتافته است.
آن مرحوم در هفته نامه وزین ” گل آقا” که بیش از دو دهه پیش نقل و نُقلِ محافل اقشار مختلف مردم قرار گرفته بود با قلمى فصیح و طناز مخاطبان آن نشریه را به سفره خانه با صفاى واژه ها دعوت مى کرد.
مرحوم کیومرث صابری فومنی یا همان گل‌آقا زمانى سخنى به حق درباره او گفته بود : «قلمی که عبید و دهخدا در دست داشتند، الان بی صاحب نیست.»، اما مثل اینکه آن قلم عبید و دهخدا دوباره بى صاحب شد.
اساسأ حلقه رندان قلم زن در هفته نامه گل آقا طنز نویسانى با قلمى وزین و بدون رودر بایستى و اما با انصاف بودند که روانشاد ابوالفضل زرویى نصرآباد از آن جمله افراد بود.
طنزِ تلخى که این حلقه نامدار در ” گل آقا” منتشر مى کردند آینه تمام نمایى از حقایق تلخ روزگار و مشکلات مردم بود که بر تارک آن مجله فکاهى در یک بیت شعر خلاصه مى گردید:
یک زبان دارم دو تا دندان لَق
مى زنم تا زنده هستم حرف حق
طنز نوشته هاى ” ملانصرالدین” ابوالفضل زرویى نصرآباد، همچون قهوه تلخى مى توان تعبیر کرد که پس نوشیدن کلام او، موجب سرخوشى و باز شدن سگرمه هاى مخاطب گرفتار پیچ و خم روزگار بود.
نسل حلقه رندان ” گل آقا” برخى با سنین کم چون او، و برخى دیگر با عمرى طولانى تر از دیوار کوتاه این روزگار بى بنیاد عبور مى کنند و اما کلام شیرین طنز آنها بر ذهن مخاطبان همروزگارشان رقم خورده است.
دراین بامداد پائیزى دوباره آبدارخانه “شاغلام” با روشن شدن سماور و کترى روى آن ، تحریریه را میزبان استکانى چایى دبش و دیشلمه است. آقاى مدیر به شاغلام امر مى کند که براى میهمان تازه رسیده صبحانه اى مهیا کن تا روزى از نو براى نوشتن آغاز کنیم.
