اسماعیل امینی، شاعر گفت: این از سرافرازی‌های ما شیعیان است که در سخت‌ترین شرایط، توانسته‌ایم روحیه خودمان را حفظ کنیم و سربلند باشیم؛ بگوییم و بخندیم و امیدوار باشیم.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، اسماعیل امینی طنزپرداز شناخته شده در جمع طنزپردازان استان قم گفت: نکته مهمی در طنز وجود دارد و آن اینکه اولا همه بزرگان ما که طنز کار کرده‌اند و نوشته‌اند، انسان‌های مهمی بوده‌اند. دیگر اینکه بسیاری از شخصیت‌های برجسته و مهم و علما و معلمان بزرگ برای بیان حرف‌ها و اندیشه‌هایشان از این ابزار استفاده کرده‌اند. بنابراین منافاتی میان طنزنویسی و طنزپردازی و گفتن و خندیدن با وزانت کار و شغل انسان وجود ندارد.
وی در ادامه گفت: شاید عیب بزرگی که تعلیم و تربیت رسمی ما داشته این باشد که طنزپردازی خیلی خطرناک و بد است. گویی میان دیانت و معنویت و شادمانی و خنده هیچ آشتی نیست. انگار کسی که برای شهدا و امام حسین (ع) عزاداری می‌کند، دیگر هرگز اجازه ندارد در تمام طول سال بگوید و بخندد و شاد باشد.
امینی که به عنوان مهمان کارشناس در سیزدهمین محفل قمپز حضور داشت، در ادامه افزود: این از سرافرازی‌های ما شیعیان است که در سخت‌ترین شرایط، در شرایط تلخ و فشار، توانسته‌ایم روحیه خودمان را حفظ کنیم و سربلند باشیم؛ بگوییم و بخندیم و امیدوار باشیم و سرخورده نشویم. سید حسن حسینی می‌گوید: در پرده سوز و ساز هم می‌خندیم/ با داغ درون گداز هم می‌خندیم/ چون لاله نو شکفته‌ای در باران/ از گریه پریم و باز هم می‌خندیم.
وی همچنین گفت: بچه‌هایی که هم سن و سال من هستند یا بزرگ تر هستند و روزگار جنگ را به یاد دارند – هم بچه‌هایی که در منطقه بودند و هم مردمی که در شهرها زیر بمباران موشک دشمن بودند و محاصره اقتصادی و وضعیت اقتصادی زمان جنگ را درک کرده‌اند – به یاد دارند که در آن روزگار، نه کسی غمگین می‌شد و نه کسی به زمین و زمان بد می گفت. در آن شرایط بسیار دشوار همگی سربلند و شاد با روحیه و امیدوار ایستادند و کار کشور را تا اینجا پیش بردند. یعنی با همان روحیه در مقابل تمام دنیا ایستادیم. پس ملازمتی بین اینکه کسی اهل دین و دیانت و تقوا باشد با اینکه حتما اخمو و عبوس و ترش رو باشد وجود ندارد.
اسماعیل امینی در پایان پیشنهادهایی برای طنزپردازان و طنزنویسان داشت: اگر قرار است طنز بنویسیم، لحن مستقیم و دم دستی برای این منظور پاسخ‌گو نیست. باید از زاویه‌ای دیگر به رویدادها بنگریم. حتما دوستانی که طنز کار می‌کنند کتاب‌های قدما را بخوانند؛ دست کم «چرند و پرند» دهخدا، مجموعه آثار ابوالقاسم حالت و عمران صلاحی و بزرگان گذشته را بخوانند. برخی از دوستان طنزپرداز چندان اعتنایی به این آثار نمی‌کنند و گمان می‌کنند در کار گذشتگان چیزی برای خواندن نیست. ما نیازمند این هستیم که کار گذشتگان را خوب بخوانیم. طنزپرداز بدون مطالعه، فقط مدتی می‌تواند با قریحه کار کند و طنز بگوید. بعد از گذشت مدتی، قریحه تمام می‌شود و اگر طنزپرداز مطالعه نداشته باشد کارهای تکراری و سطحی می‌کند. ما نیازمند مطالعه کتاب‌ها هستیم تا انبان پری از فرهنگ، اندیشه، زبان و شعر داشته باشیم و بتوانیم کارهای خوب عرضه کنیم.
