نشست «دگرخند» با موضوع فن بیان و اجرای طنز و فکاهی در رادیو با حضور عباس محبی و علیرضا تابان، دوشنبه ۱۴ اسفندماه ۱۳۹۶ در حوزه هنری برگزار شد.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری، عباس محبی در تازه‌ترین نشست «دگرخند» که عصر دوشنبه در حوزه هنری برگزار شد، ضمن اشاره به برگزاری نشست‌ها و برنامه‌های تخصصی در حوزه طنز همچون دگرخند، اظهار کرد: با دیدن چنین برنامه‌هایی قوت قلب می‌گیرم و امیدوارم لبخند زدن و طنز در جامعه ما بیش از این‌ها همه‌گیر شود.
این هنرمند پیش‌کسوت رادیو کشور با اشاره به شرایط مادی کار در رادیو گفت: طی این سال‌ها هر کار کرده‌ام تا با فعالیت‌های دیگر، به لحاظ مادی شرمنده خانواده‌ام نباشم، نتوانسته ام؛ اما همچنان از کار کردن در رادیو پشیمان نیستم، چرا که پشتوانه ام اول خدا و بعد از آن هم مردم هستند. مخاطبانم ولی‌نعمت من هستند و برای آن‌ها کار می‌کنم.
وی خاطرنشان کرد: کار در عرصه طنز رادیو در ابتدا با یک توهم آغاز می‌شود و پس از آن اگر جوهره را داشته باشیم، آن توهم تبدیل به واقعیت می‌شود. من هم در نوجوانی، شوخ‌طبع بودم و صدای برخی نزدیکان را تقلید می‌کردم و این توهم را داشتم که می‌توانم در رادیو و تلویزیون کار طنز کنم و در نهایت این توهم به واقعیت تبدیل شد. البته زندگی در محله نظام‌آباد و بودن در بطن جامعه باعث شد بتوانم به موفقیت‌هایی در کارم دست پیدا کنم؛ چرا که در این عرصه، اگر هنرمند دور از مردم جامعه اش باشد، نمی‌تواند اثر خوبی ارائه کند و مخاطب با کارش ارتباط برقرار نخواهد کرد.
محبی با اشاره به افسردگی‌ای که در بخشی از زندگی دچار شده بود، عنوان کرد: کسانی که بیش از همه می‌خندانند، از منبعی استفاده می‌کنند که ممکن است زمانی این منبع به پایان برسد و آن زمان دچار مشکل خواهند شد. دکتری که در دوران افسردگی پیش او می‌رفتم به من گفت: تو شبیه باتری هستی که به تعداد مخاطبانت، لامپ‌هایی را باید روشن کنی و همان مخاطبان هم منبع شارژ تو خواهند بود. در همین راستا هم من تمرکز بیشتری بر خانواده، آشنایان، مخاطبانم و دوستانم کردم و از آن‌ها انرژی گرفتم.
عباس محبی در این برنامه با اجرای یک شعر طنز در قالب تیپی که زبانش می‌گیرد، درباره تیپ‌سازی در رادیو توضیحاتی ارائه کرد.
علیرضا تابان، دیگر هنرمند رادیو، با بیان اینکه از شش سالگی علاقه و عشقش به رادیو را فهمیده است، اظهار کرد: بعد از آنکه به سن بلوغ رسیدم، دو اتفاق برایم افتاد. یکی اینکه موهای سرم فِر شد و دیگر اینکه صدایم بم شد.
وی همچنین گفت: با گذشت این سال‌ها، وقتی می‌خواهم برنامه رادیویی را اجرا کنم، به ویژه اگر برنامه ای همچون «راه شب» باشد که بزرگان رادیو در آن اجرا داشته‌اند، شب تا صبح خوابم نمی‌برد و استرس فراوانی دارم.
تابان افزود: رادیو دیوانه‌خانه‌ای است که دیوانه‌هایی در آن زندگی می‌کنند و این دیوانگی، از عشق است. چرا که هیچ آدم عاقلی را نمی‌بینید که صبح تا شب برای پولی اندک کار کند، مگر آنکه عاشق کار خود باشد. من با توجه به سابقه‌ای که در رادیو دارم، اما بدون اغراق می‌گویم که برخی روزها به اندازه کارگری معمولی هم حقوق نمی‌گیرم. با وجود این شرایط، تا امروز، برای حضور در برنامه‌ای نپرسیده‌ام که چقدر پول می‌دهند.
این گوینده رادیو درباره فن بیان نیز گفت: صدای مناسب برای اجرا در رادیو ۲۰ درصد چیزی است که علاقه‌مندان به حضور در رادیو نیاز دارند و ۸۰ درصد تکنیک و دیگر فنونی است که باید بیاموزند. بسیاری از گویندگان موفق کشورمان صدای مناسبی نداشته‌اند و با تمرین به موفقیت و محبوبیت در رادیو رسیده‌اند.
وی تصریح کرد: نخستین چیزی که گویندگان رادیو باید به آن توجه کنند، این است که در اجرا، صداقت داشته باشند و با صدای دروغین با مخاطبانشان سخن نگویند. چرا که مخاطب تشخیص می‌دهد. همچنین فن بیان برای گوینده رادیو یک هنر است و این هنر با تمرین زیاد به دست می‌آید.
