حتّی اگر به عمد هزاران خطا کنی
هی من وفا نمایم و هی تو جفا کنی
با لفظ دلپذیر «عزیزم» بخوانمت
امّا مرا به لفظ بد «های» صدا کنی
چرخانی ام به دور خودت، سرعتم دهی
یکباره در میانه ی چرخش رها کنی
وقتی گرسنه ام به سر سفره ی ناهار
فلفل به قدر سوختنم در غذا کنی
عمداً کنار قابلمه را کج بگیری و
پیژامه ی مرا هدف شوربا کنی
از آْبگوشت شام فقط پیه و دنبه را
در ظرف لب پریده برایم سوا کنی
وقتی که توده ای کفم ای آب قطع کن!
حمّام را بدل به اتاق الجّزا کنی
وقت زکام، عطسه نمایی به صورتم
من را به حال و روز خودت مبتلا کنی
سوزن زنی به بادکنک وقت خواب من
خیلی بخندی و ها ها ها ها ها ها کنی
این راز سر به مهر که دارم کلاه گیس
را بر تمام خلق جهان برملا کنی
وقتی که خرد و خسته روی مبل ول شوم
آن را عقب کشیده مرا کلّه پا کنی
وقت خروجم از در منزل، یواشکی
در جیبهایم از دو طرف سنگ پا کنی
هر شب نوای تلویزیون را به ناگهان
خاموش بر نگاه منِ بینوا کنی
حتّی به خوابم آیی و بر دوش آر پی جی
بر ماشه یک اشاره و من را فنا کنی
عمداً غذا بسوزد و از دیگ روی گاز
تزریق دود در رگه های هوا کنی
ته دیگ هشت سانتی چرب و سیاه را
از دیگ زعفران پلوات سهم ما کنی
خیلی فروتنانه برایت دعا کنم
بسیار آمرانه فقط ادّعا کنی
در را به روی هرچه تنازع ببندم و
دائم زبان به سرزنش و شِکوه وا کنی
هر روز هفته را به گذر در مغازه ها
صرف خرید کاپشن و کفش و قبا کنی
در پیش تو ۹۰ درجه تا شوم ولی
با ضربه بر ۹۰، ۱۸۰ تا کنی
در پلکان هلم دهی و پام بشکند
من را بدل به زیر بغلها عصا کنی
گوشم بگیری و بفشاری و بی دلیل
هر روز بی ملاحظه دعوا بپا کنی
با پنجه هات کلّه ی من را گرفته و
در دنده های بنده دلیرانه پا کنی
با ضربه های لنگه ی دمپایی ات بلند
فریاد بر سرم که: «برو و نیا» کنی
از من درون محکمه با دادخواستی
درخواست طبق مهریه، شمش طلا کنی
یا بی شمارها عملیّات علیه من
غیر از هر آنچه گفته ام اینجا شما کنی
عمراً نمی شود بتوانی که از خودت
یک ذرّه لحظه ای دل من را جدا کنی.
شکلات الشعرا(حسین گلچین)
