سید فریدقاسمی پژوهشگر حوزه مطبوعات مشخص نبودن چهارچوب کار روزنامه نگاری را در دوران فعلی و شناور بودن خط قرمزها را در کشور یکی از دلایل پیشرفت نکردن این رشته دانست.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از خبرنگار روابط عمومی مرکز محافل و جشنواره های حوزه هنری، محفل طنز روز یکشنبه ۳۰ خرداد علاوه بر حضور جمعی از طنزنویسان کشور، میزبان سید فرید قاسمی نویسنده و پژوهشگر حوزه مطبوعات بود که در خصوص مطبوعات طنز و جایگاه آنها به ارائه صحبت هایی پرداخت.
ابوالفضل زرویی نصر آباد ضمن خیر مقدم به حضور آقای سید فرید قاسمی و شهرام شفیعی، آشنایی خود با این مورخ تاریخ مطبوعات را مربوط به سال ۱۳۷۳ دانست و اظهار داشت: وقتی برای انجام پایان نامه در مورد نشریات طنز نیازمند اطلاعات بودم بلا استثنا بسیاری از دوستان فعال در این زمینه من را به ایشان معرفی کردند و به عنوان استاد راهنما این شخص بزرگوار خیلی به من در این زمینه کمک کردند.
وی حافظه و اطلاعات استثنائی آقای قاسمی را در همۀ زمینه‌های مطالعاتی زبانزد دانست و اشاره کرد: افراد بسیاری هستند که در زمینه رشته های مطالعاتی خود از دانش بالایی برخوردارند ولی چیزی که برای من خیلی جالب بود اطلاعات جهان شمول وی درمورد خیلی چیزها بود که این موضوع به خاطر هم نشین شدن وی با نشریات بسیاری و نگاه به آن ها به عنوان سند در ذهن خود بوده است.
سراغ بسیاری از نشریات قدیمی را باید در خارج از کشور گرفت
نویسنده “مجموعه مقالات طنزپژوهی حدیث قند” با بیان اینکه بسیاری از نشریات ما حتی یک نسخه هم از آن توسط خودمدیر مسئولان آن ها نگه داری نشده است، بیان داشت: به عنوان مثال برای کار ی نیاز داشتم تا از لوگوی نشریه شب چراغ در پایان نامه خود استفاده کنم که حتی مدیر مسئول آن یک نسخه نداشت و این در حالی است که از این نشریه در کتابخانه ها و موزه های خارج از کشور نسخه هایی وجود دارد.
دبیر اجرایی “سالنامه گل آقا” ادامه داد: از نظری هم این نگه داری در موزه های خارجی برای آثار فرهنگی و هنری ما خیلی بهتر است چون که از نظر دمای هوا و مشکلاتی که ما در اینجا با آن روبرو هستیم در این کشورها وجود ندارد و به نوعی هنر ما در این کشورها نابود نمی شود.
وی در پاسخ به سؤال یکی از این حضار که باید این گونه جلسات بار آموزشی داشته باشد و به نکات مثبت و امید بخش اشاره کند، گفت: طنزپردازانی که در این جلسات حضور دارند مشکلات بسیاری را تجربه کردند و به نوعی همه درد کشیده هستند و به نوعی برای کسی که از بیرون به این جلسات نگاه می کند فکر می کند که امید در این جلسات کمتر وجود دارد ولی باید گفت با این که این موضوعات تلخ هستند ولی ماهیت کار طنز این گونه است و باید عیب‌هایی که دیگران نمی بینند را به دیگران گوشزد کنیم
چاپ نشدن آثارم به دلیل تمایل مردم به اینترنت است
درادامه این مراسم سید فرید قاسمی تاریخ نگار مطبوعات کشورمان ضمن ارزشمند دانستن کار طنزپردازان به سیر روند طنزدر دنیای مطبوعات اشاره کرد و گفت: طنز از زمانی که سوار بر محمل سنگی بود تا روزگار خطی و چاپی و در حال حاضر در رسانه های دیجیتال با مشکلات بسیاری روبرو بوده است که البته در روزگارفعلی این اشتباهات با ازدیاد روزنامه نگاران که خیلی در صدد به روز کردن اطلاعات خود نیستند وبه جنبه های درست نویسی در کار مطبوعات آشنا نیستند بیشتراتفاق می افتد. به عنوان مثال خبری متعلق به شخصی است و عکس آن متعلق به شخص دیگر و بیوگرافی آن متعلق به شخصی دیگری است.
وی با اشاره به اینکه تاکنون کارهای بسیاری در حوزه انتشارات تاریخ مطبوعات انجام شده که هنوز به چاپ نرسیده است خاطر نشان کرد: هزاران فیش در کارتن ها انباشته شده است و کسی خبر ندارد و یکی از دلایل منتشر نشدن آن فراگیر شدن ابزارهای تکنولوژی جدید است که باعث شده تا میل به تحقیقات چاپی در میان مردم کمتر شکل بگیرد.
پژوهش دلیل رسیدن من به پاسخ های ذهنی ام بود
نویسنده کتاب “سرگذشت مطبوعات ایران” در خصوص دلیل رفتن خود از روزنامه نگاری به سمت کارهای پژوهشی نیز این طور گفت: احساس رنج کشیدن و رسیدن به پاسخ های ذهنی درمورد تاریخ مطبوعات یکی از دلایل رفتن من به سمت پژوهش بود و حتی با اینکه سال ها کار روزنامه نگاری کردم ولی بیشترمن را به عنوان پژوهشگر می شناسند.
قاسمی تفاوت کار روزنامه نگاری دوران فعلی را با دوران پیش از انقلاب در مشخص بودن کار روزنامه نگار دانست و بیان کرد: واقعیت قضیه این است که در دوران پیش از انقلاب محددودیت ها کاملا مشخص بود ولی الان هیچ چیز مشخص نیست و خط قرمزها در کشور ما شناور است و تکلیف معلوم نیست و تا مواقعی که این روند باشد هیچ کار مفیدی نمی توان کرد.
وی در این رابطه تصریح کرد: مرحوم علیرضا فرهمند از روزنامه نگاران کشور، روزنامه نگار ی میان این دو عصر را این طور تعریف می کند و می گوید روزنامه نگاری قبل و بعد از انقلاب مثل میدان مین بود و فرق آن این است که قبل از انقلاب مکان مین را می گفتند و درانقلاب مکان مین ها را اعلام نمی کنند.
این پژوهشگر مطبوعات با اشاره به اینکه رسانه های ما دردنیای فعلی به دنبال کار زیر بنایی نیستند، بیان داشت: الان بیشتر روزنامه نگاران ما خیلی نسبت به محتوایی که تولید می کنند شناخت ندارند و کپی کردن از روی همدیگر هم پدیده دیگری است که در مطبوعات ما شکل گرفته است البته در این زمینه مسئولان هم نقش دارند و باید با تشکیل پایگاه اطلاعاتی سعی کنند تا نیازهای رونامه نگار را در زمینه منابع اطلاعاتی پاسخگو باشند.
وی درپاسخ به گستردگی اطلاعات خود در خصوص یک دوره تاریخی نیز این طور بیان داشت: مگر می شود کار پژوهشی بر روزنامه نگاری دوران قاجار انجام داد و نسبت به هنر آن دوران چیزی ندانست. برای یک کار پژوهشی عمقی باید پژوهشگر در صدد شناخت آنها بر آید و نسبت به آن ها دانش بدست آورد تا کار موفقی شود.
نویسنده “مجموعه مفاخر مطبوعات ایران” در خصوص مکانی مناسب برای اهدای نشریات و روزنامه های قدیمی نیزاین طورگفت: امکانات نگه داری در تهران بسیار ضعیف است و از نظر ایمن بودن هم در سطح پایینی قرار دارند و در حال حاضر مجموعه کتابخانه آستان قدس رضوی با توجه به کار تخصصی که در نگه داری کتاب ها و روزنامه های قدیمی انجام می دهند یکی از بهترین گزینه ها هستند.
