کاشانه ی جردن!
فرمود یکی از فقرا موقع مُردن
ای کاش که کاشانه ی من بود به جُردن
وانگاه مرا پیشه به دنیای دنَی بود
از ثروت ملّی همه جا بردن و خوردن
کارم پی بارم به موازات هوس بود
هی پول در آوردن و هی سکّه شمردن
از چار جهت تحت فشارات عجیبم
نازم چه کنی از جهت دست فشردن؟
من نوگل خرزهره ی گلزار وحوشم
گاهی به شکوفایی و گاهی به فسردن
مغزی که مرا معتکف کاسه ی سرهست
می شد نشود «آک» ته خاک سپردن
«شاطـــر» چو حنا زندگی عاریتی را
از صحنه ی ایجاد، ضرورست ستردن
تا عقرب و مارت به تواتر نزند نیش
فرضست به هرثقبه ای انگشت نبردن
شاعر : عباس خوش عمل کاشانی
