شروع جشنواره فیلم فجر در بندرعباس با فیلم «RED CARPET» (فرش قرمز) رضا عطاران کلید خورد و می توان آن را به پهن کردن فرش قرمز برای جشنواره در کنار خلیج فارس تعبیر کرد.
در مورد «رد کارپت» باید گفت این فیلم، طنزی است که نمی توان آن را چندان جدی گرفت.
تمام داستان فیلم به تصمیم یک بازیگر رده چندم تئاتر و سیاهی لشگر سینما برای سفر به فرانسه همزمان با برگزاری جشنواره کن و تلاش برای دیدار با بزرگان سینمای جهان مانند استیون اسپیلبرگ و وودی آلن خلاصه می شود.
سوژه ای که اگر تفاوت های آن مانند بروز رسانی اش با پس زمینه سینما و بازی رضا عطاران را از آن بگیریم،جز تکرار موضوع کلیشه ای و قدیمیِ سفر یک روستایی به شهر یا یک ایرانی به اروپا که دستمایه فیلم های دهه 40 و 50 سینمای ایران بود چیزی از آن باقی نمی ماند.
البته در کنار شوخی های کلامی یا تکه پرانی های رضا عطاران، این فیلم را می توان به خاطر ارایه یکی از جنبه های جامعه شناختی ایران قابل تامل دانست.
این که یک بازیگر رده چندم تئاتر و سیاهی لشکر یا به روایت بهترش ˈ هنرور ˈخود را در سطحی می پندارد که می تواند نظر بزرگان سینمای جهان را در جشنواره کن به خود جلب کند یا فیلمنامه ای بنویسد که وودی الن شیفته اش شود، شیوع توهم زدگی در بخش های مختلف را یک بار دیگر به عنوان حقیقتی تلخ و گزنده به نمایش گذاشت.
این نوع از متوهم بودن برای شخصیت فیلم ردکارپت خسارتی فردی و گاه گاهی لبخندی برای تماشاگر برجای گذاشت اما حوزه های اقتصادی ،سیاسی ،اجتماعی و فرهنگی، شخصیت های متوهم و خودبزرگ بین فراوانی را به خود دیده است که چون یکبار به طور اتفاقی توانسته اند از دری آن هم بخاطر ناشناخته بودن عبور کنند،دچار خود قهرمان پنداری شده و خلقی را به چاه انداخته اند.
در جریان حضور هنرور مشتاق در جشنواره کن اگر چه این جابجایی جغرافیایی و تفاوت های رفتاری و فرهنگی، به قول اهل سینما طنز موقعیت را رقم می زند و دست بر قضا رضا عطاران مقصدی را برای این سفر انتخاب کرده که با گوناگونی و تکثر فرهنگی اش نمی تواند بارانداز خوبی برای نمایش دادن این طنز موقعیت باشد.
استفاده از انواع موسیقی از قوالی نصرت فاتح علیخان پاکستانی تا آهنگ های مشهور آمریکایی و انگلیسی و فرانسوی در این فیلم نیز می تواند نشانه ای از آگاهی رضا عطاران به این چند صدایی فرهنگی و هنری فرانسه باشد.
حتی اگر بتوان از ساده انگاری هایی مانند چگونگی فراهم شدن زمینه سفر شخصیت اصلی فیلم (رضا عطاران ) با آن جایگاه نداشته اش در سینما و تئاتر و عدم بضاعت مالی اش که از وضعیت خانه او پیداست گذشت و این ها را به پای عدم لزوم پرداختن به واگویی آنها به واسطه طنز بودن اثر گذاشت، اما تک بُعدی بودن آدم ها و غفلت از شخصیت پردازی قاعده ای نیست که بتوان اثر طنز را از آن مستثنی دانست.
عدم شخصیت پردازی که در بسیاری از فیلم ها، کارگردان جای خالی اش را با ارایه تیپ پُر می کند نیز راهی به فرش قرمز رضا عطاران پیدا نکرده است.
شاید اگر ˈخوابم میادˈ به عنوان اولین اثر رضا عطاران نمره قابل قبولی نگرفته و فیلمی تقریبا درخور توجه نبود، دومین ساخته اش سطح توقع مخاطب را بالا نمی برد.
خبرگزاری جمهوری اسلامی
