نبوی طنزنویس نیست، یک متلک‌پران است که موضع رسمی خود را هم مشخص نکرده و هر از چندی برای جلب توجه، هجمه جدیدی می‌کند.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اگر مفهوم مهدویت، بزرگ نبود و ترس بر اندام کسانی نمی‌انداخت که سوداگری‌های سودجویانه‌ای برای دین و دنیای مردم دارند، هر از چند گاهی شاهد توهین‌ها و هجمه‌هایی از این دست، به ساحت مقدس آن نبودیم.
(انتظار فرج) آن مایه‌ایست که برای ذات امیدوار و سازش‌ناپذیر مکتب تشیع به مثابه یک منبع حرارتی عمل می‌کند، چنان که پیروزی انقلاب اسلامی ایران در ۱۳۵۷ و همین طور استمرار و ترقی جایگاه جهانی گفتمانش طی سال‌های ماضی، همه نتیجه‌ی باور مردم این سرزمین به مفهوم انتظار هستند.
به دلیل همین بزرگی و اثربخشی است که بدخواهان رسوا و کم مایه‌ی انقلاب و مردم ما، هر گاه فرصتی پیش آمده، سعی در خدشه‌آوردن به چهره نورانی مهدویت داشته‌اند.
حالا در این میان نوبت به کسی رسیده است که هیچ کدام از گروه‌های اجتماعی ایران، چه معتقدین و چه حتی منتقدین حاکمیت اسلامی ایران و حتی اکثر معاندین و بدخواهان نظام از طیف‌های مختلف، او را قبول ندارند؛ ابراهیم نبوی.
نبوی امروز متلک‌پران آن خاموش‌خانه‌های رسانه‌ای است که فرنگ‌پناه اما مدعی ایرانی‌بودن هستند، مدعی حُب و علاقه به ایران‌اند اما دم به دم پُتک ناسزاست که بر سر مردم این سرزمین می‌کوبند و تحقیرشان می‌کنند، مردم ایران را تحقیر می‌کنند اما خودشان را ندیده‌اند که کوته‌نظری و کم‌مایگی از سرو روی‌شان می‌بارد…
نبوی طنزنویس نیست، یک متلک‌پران بی‌سر و ته است که موضع رسمی خود را هم مشخص نکرده و هر از چندی برای جلب توجه، اراجیف جدیدی می‌گوید.
او در اخرین اظهار نظر بی‌شرمانه‌اش به ساحت مقدس حضرت بقیه‌الله الاعظم توهین کرده و با لحنی تمسخر‌آمیز اعتقادات شیعیان را به استهزا می‌گیرد.
انتشار متن کامل توهینی که توسط این فرد گستاخ به ساحت مقدس امام زمان (عج) صورت گرفته به دلیل حفظ شان مقدسات اسلامی مردم ایران، جایز و ممکن نیست و فقط اشاره به چند جمله از آن سیاهه‌ی وقیحانه، به خوبی روشن می‌کند که ترس دشمنان حضرت حجت (عج) از بزرگی و عظمت اوست.
نبوی در متن به اصطلاح طنزی که نوشته، راجع به منجی آخرین بشریت می‌گوید ]اصلاً می‌خواهم صد سال سیاه نیاید[ و نسبت به امید مظلومین و محرومان جهان بی‌شرمانه چنین خطاب می‌کند که؛ ]ما آقا بالا سر لازم نداریم[ او در قسمتی از نوشته‌اش به علمای اسلام هم توهین کرده و به سبک تجاهل عارف می‌پرسد ]مگر عالِم غیرفاسد هم داریم؟[ و البته پُر واضح است که در تمام این متن، هیچ مایه‌ای از استدلال وجود ندارد و چیزی به جز نفرت و حماقت و ترس در آن یافت نمی‌شود.
امثال این بی‌شرمی‌ها البته نخواهد توانست که حتی ذره‌ای از شان امام عصر در نظر مردمی بکاهد که عاشقانه منتظرش هستند، اما ماهیت آن‌هایی را روشن می‌کند که دیگر هیچ حرفی برای گفتن ندارند و ناچارند از این که با چنین هتاکی‌های بی‌شرمانه‌ای اعلام وجود کنند.
در اکثر کشورهای غربی قوانین محکم و سخت‌گیرانه‌ای در قبال توهین به مقدسات مذهبی وجود دارد، اما ظاهراً دین مبین اسلام از این قوانین مستثنی شده و نمونه‌اش پاسخ دادستان انگلستان به وزارت خارجه‌ی جمهوری اسلامی است که شکایت چند سال پیش ایران بابت توهین به مقدسات اسلامی را با همین توجیه قابل بررسی ندانست و گفت؛ این قانون شامل ادیانی مثل یهودیت و مسیحیت می‌شود نه اسلام!
ابراهیم نبوی امروز در پناه یکی از همین دولت‌های غربی آزادانه به قلب میلیون‌ها شیعه‌ی معتقد ناخن می‌کشد، در حالی که به هیچ وجه، هیچ گاه جرات نخواهد کرد یک درصد از چنین گستاخی‌هایی را در قبال خطوط قرمز دُوَلی به خرج دهد که اکنون زیر بلیت‌شان زندگی می کند.
اما به هر حال، درمان تمام این دردها دعا برای ظهور خود امام زمان (عج) است.
یادداشت: میلاد جلیل زاده
