با وجود اینکه کاریکاتوریست‌های اردبیلی در رقابت‌های جهانی خوش درخشیده‌اند اما اغلب بی‌توجهی و عدم‌حمایت مسئولان از این رشته هنری را یکی از معضلات کاری خود می‌دانند.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- ونوس بهنود: شهرام رضایی از آن دست هنرمندان محجوبی است که تن صدای پایین و راه رفتن نرم و آرام وی شاید در برخورد نخست مصداق بی‌توجهی به پیرامون باشد اما زمانی که دست به قلم می‌برد، دردهای بشریت را تنها با چند طرح کوچک روی یک‌تکه کاغذ می‌تواند جهانی سازد.
در سال ۱۳۵۷ به دنیا آمده یعنی هم‌زمان با پیروزی انقلاب اسلامی و تا زمانی که در سال آخر دبیرستان شرکت در جشنواره کاریکاتور با موضوع «نفرت از آمریکا» به ذهنش خطور کرد هفت عنوان مقام کشوری در رشته تحصیلی خود یعنی طراحی کسب کرده بود.
رضایی کاریکاتور را زبان بین‌المللی می‌داند و امروز که ۱۷ سال از فعالیت هنری‌اش سپری شده می‌توان گفت برخی از تجربیات هنرمندانی از جمله خود او می‌بایست به قلم طراحان کارتون و کاریکاتور سپرده شود تا شاید روزنه این زبان بین‌المللی مجالی برای تنفس و طرح دغدغه‌های خود داشته باشد.
طراحی بوش در حالی که خون بشریت را می‌مکد
اولین تجربه رضایی از جشنواره نفرت از آمریکا آغاز می‌شود. فکر و فکر و فکر. ایده و ایده و ایده. در نهایت هنرمند جوانی که قرار است روزی اسکار کارتون را بگیرد، در اولین هنرنمایی خود مریض بدحالی را در بیمارستان طراحی می‌کند که بوش خون وی را با سرنگی می‌مکد.
می‌گوید: اصراری نداشتم که این بیمار حتماً ایرانی باشد. استکبار جهانی خون بشریت را در هر کجا می‌مکد و من بابت این طراحی جایزه اول کشوری را کسب کردم.
رضایی از دوست خود هنرمندی دیگر از اردبیل «رسول حاجی‌زاده» یاد می‌کند که بسیار از او آموخته است. این جشنواره مقدمه‌ای می‌شود که به سمت طراحی کارتون برود. تا جایی در طول فعالیت خود ۱۸۱ جایزه کشوری و جهانی را از آن خود ساخته است.
در ادامه کسب جایزه در هشتمین جشنواره جوانان در سال ۷۵ آن هم درست در وضعیتی که به صورت مهمان شرکت کرده بود و کتب و نوشت‌افزار هنری اهدایی مشوقی برای هنرمند جوان می‌شود.
۱۷ سال تلاش و طراحی و طراحی و در نهایت هنرمند اربیلی جایزه دوم اسکار کارتون در جشنواره «آیدین دوغان» ترکیه را امسال از آن خود ساخته است.
از خانواده تشویق دیدم، از مسئول نه
رضایی به یاد دارد که از ابتدا طراحی‌های وی مورد تشویق اهالی خانواده بود. حتی عموی این هنرمند در مقابل طرحی که از چهره وی کشیده شده هدیه‌ای نیز به وی می‌دهد.
اما این سوی ماجرا دردناک است که کاریکاتوریست جوان هیچگاه به خود اجازه طراحی از چهره مسئولان را نداده است.
کاریکاتور طنز تلخ معضلات جامعه است و می‌خواهد انحراف جامعه را نشان دهد و با تأثیر در ذهن مخاطب جامعه را به مسیر اصلی بازمی‌گرداند
رضایی معتقد است مسئولان نمی‌توانند با این موضوع کنار بیایند و متأسفانه حتی برای هنرمند مشکلاتی به وجود می‌آید.
وی بارها به مسئولان و مدیران مختلف استان مراجعه داشته و با خیلی‌ها نشسته و برخاسته تا توجه به کاریکاتور و اهمیت آن جلب شود اما امروز می‌گوید حتی به وعده‌هایی که می‌دهند عمل نمی‌کنند.
این هنرمند وقتی که کاریکاتوریست‌های کشورهای اروپایی را با فعالیت همکاران خود مقایسه می‌کند، از نوع برخورد مدیران و مسئولان ابراز تأسف می‌کند و اینکه موجب شده اغلب کاریکاتوریست‌ها به سمت طراحی کارتون بروند و کاری به چهره‌ها نداشته باشند.
این در حالی است که به عقیده رضایی کاریکاتور طنز تلخ معضلات جامعه است و می‌خواهد انحراف جامعه را نشان دهد و با تأثیر در ذهن مخاطب جامعه را به مسیر اصلی بازمی‌گرداند.
اما سلایق کج‌ومعوج هنری مدیران موجب شده بسیاری از هنرمندان این حوزه حتی فعالیت کاری خود را تعطیل کنند.
در مجامع جهانی درخشش، در اردبیل رکود و سکون
به عقیده رضایی ایران یکی از کشورهای مطرح در هنر کاریکاتور است. تا جایی که از خود استان اردبیل نیز هنرمندان بسیاری در مجامع جهانی درخشیده‌اند.
به ندرت ادارات برای آموزش، فرهنگ‌سازی و رفع مشکلات و معضلات حوزه کاری خود به کارتونیست ها و کاریکاتوریست‌ها سفارش تولید می‌دهند
اما زمانی که وضعیت فعالیت در خود اردبیل را سؤال می‌کنم، پاسخش این است که در خود اردبیل هر چند برخی مسئولان و ادارات حامی هستند اما زمانی ۶۰ هنرمند گردهم آمده بودند که به دلیل سومدیریت یکی از مدیران اغلب پراکنده شدند.
به تعداد مردان کارتونیست، زنان اردبیلی نیز در این هنر فعالیت دارند اما به عقیده رضایی به ندرت ادارات برای آموزش، فرهنگ‌سازی و رفع مشکلات و معضلات حوزه کاری خود به کارتونیست ها و کاریکاتوریست‌ها سفارش تولید می‌دهند.
تا جایی که خود رضایی نیز منتظر است طرح و ایده‌هایی که به شهرداری اردبیل داده تا برخی معضلات شهری رفع‌ورجوع شود، عملی شوند و در فضاهای شهری به کار گرفته شوند.
درختان قطع شده اردبیل را باید طراحی کنیم
هنرمندانی همچون رضایی لایه‌های روزمرگی را کنار زده و معضلات را از ژرفا می‌بینند و با ژرفا نقش می‌کنند.
امروز وقتی از معضلات اردبیل سؤال می‌کنم دغدغه اصلی‌اش قطع درختان در سطح شهر است. و اینکه قطع بی‌رویه درختان چه تأثیر سوئی در آینده ما و در محیط‌زیست شهری خواهد داشت.
از سویی از برخورد بد فروشندگان به عنوان یک ضد فرهنگ در اردبیل یاد می‌کند و معتقد است برای رشد و سازندگی شهری باید رفتارهای اجتماعی همچون مواردی از این دست اصلاح شود.
رضایی با کسب جوایز خود ثابت کرده که از جوانان نخبه شهر است و هزاران ایده برای حل‌وفصل مشکلات در ذهن دارد. امروز مسئولانی که مدعی حمایت از جوانان، حمایت از نخبگان و حمایت از هنر هستند انتظار می‌رود پاسخ دغدغه‌های هنرمندانی همچون او را بدهند.
اینکه در استان اردبیل با وجود تربیت هنرمندان مختلف یک موزه هنرهای معاصر وجود ندارد و حتی انجمن کاریکاتوریست‌ها دایر نیست و اینکه برخی مسئولان در تقابل با هنر هستند و نقدی به زبان هنر را برنمی‌تابند.
مردی تهی‌دست با خانواده‌اش در کمین گوشت و نان نشسته است؛ ماشین جنگ کلبه زندگی را به تابوت مرگ بدل می‌سازد و زنی در نهایت حسرت از پاکی و صلح در دنیا قاره‌ها را یکی‌یکی می‌شورد و روی بند لباس آویزان می‌کند. این است صدای هنری که برخی مدیران حاضر به شنیدن آن نیستند.
