به گزارش شیرین طنز، به نقل از الهام عبدالعلی اوغلی- رستگار: شیرین قلی پور سال ۱۳۷۴ فعالیت هنری خود را شروع کرده و در سال ۱۳۸۰ با قبولی در رشته نقاشی دانشگاه فردوسی مشهد قدم های اولیه خود را با جدیت برداشته است. او معتقد است اساتید جوانی که در دوره کارشناسی داشته سمت و سوی کارش را تغییر داده اند و باعث شده اند او به هنر با جدیت نگاه کند. او سال ۸۶ در مقطع کارشناسی ارشد، رشته تصویر سازی دانشگاه تهران قبول شد و از آن جا با وجود اساتید صاحب ذوق و فکر حرفه ای تر وارد تصویر سازی شد اما به گفته خود این هنرمند، کاریکاتور همواره جز جدا نشدنی او است. در این خصوص مصاحبه ای با این هنرمند اردبیلی داشته ایم که در زیر می خوانید:
*فعالیت هنری خود را با کاریکاتور شروع کردید یا هنرهای دیگری مقدمه این کار بود؟
از زمانی که به خاطر می آورم، این هنر با من همراه بوده و احساس می کنم با کاریکاتور متولد شده ام. دوره ای را به خاطر دارم که اسمی نمی توانستم روی هنرم بگذارم اما همیشه مشغول بودم. این هنر ذاتی و پرورش یافته ام را حفظ خواهم کرد و هر روز تلاش دارم چیزی به آن اضافه کنم.
*کاریکاتور برای شما چه معنایی دارد؟
کاریکاتور مفهوم زیادی دارد اما به نظر من زبان چیزی است که کلمات در بیان و ادای آن قاصر هستند.
*آیا ضرورتی بر زبان سرخ کاریکاتور وجود دارد؟
ضرورتی ندارد، حتی لازمه اش نیز نیست، اما خواه یا ناخواه زبان سرخی دارد. در کاریکاتور، ترس معنایی ندارد و اندیشمندانه به آن پرداخته می شود. کاریکاتور با شک و شبهه به تصویر جاری نمی شود تا به وسیله ترس مچاله شود. هنرمند با یقین سوژه را انتخاب می کند تا در سکوت تصویر، زنگ هوشیاری را بزند.
*چه اندازه در کارهای خود مسائل و مشکلات اجتماعی را در نظر می گیرید؟
به هیچ وجه کاریکاتوریست ژورنالیستی نیستم اما در کارهایم دغدغه های اجتماعی را گنجانده ام. دوست ندارم تاریخی برای اثرهای خود تعریف کنم. مسائلی را در آثار خود پیش گرفته ام که در استان و کشورم بیشتر ملموس است. دغدغه زنان، مشکل کم آبی و امثال قریب برای من همیشه جای کار داشته است.
*دغدغه هنری شما چیست؟
دغدغه هایی که همه هنرمندان می توانند داشته باشند. من هیچوقت از کسی کمکی نگرفته ام و به این می بالم. با هیچ نهاد یا ارگانی نیز کار نکرده ام و اگر همکاری بوده، صرفا به خاطر کمک به هنر استان بوده است. دغدغه فعلی من نگاه پر مهر مسئولین به هنر کاریکاتور استان است. جای حیف و تاسف دارد که هنرمندان اردبیل در کشورهای دیگر به عنوان هنرمندان خوب و داورهای هنری شناخته شده اند اما در استان خودمان هیچ شناختی نسبت به آن ها وجود ندارد.
*به نظر شما مسئولین استان کاریکاتور گریز هستند یا نسبت به این هنر غریبگی دارند؟
کاریکاتور گریز نیستند، زیرا گریز از شناخت می آید، در حالی که مردم و مسئولین استان با کاریکاتور غریبه هستند. مثلا سال پیش اداره گاز یک مسابقه نقاشی برگزار کرد که خود این مسابقه یک طنز بیشتر نبود. اداره گاز می توانست یک مسابقه کاریکاتور برگزار کند تا مسابقه مفهوم پیدا کند و مثمرثمر واقع شود. این خود دال بر غریبگی استان با کاریکاتور است.
*خواسته شما در جهت رشد این هنر در استان چیست؟
همیشه خواسته های جمعی داشته ام. شورای صنفی خاصی برای کاریکاتور در استان وجود ندارد و جایگاه هنرمندان مشخص نیست. در کنار دغدغه های صنفی و کاری، محیط بسته ای ایجاد شده و شرایط حاکم ارتباط هنرمندان استانی را با مرکز قطع کرده است. به راحتی می توان کانالی یافت که این ارتباط را وصل کند.
*آیا پیش آمده که محدودیت یا مساله ای اثر شما را محدود کند؟
بله پیش آمده است اما این مختص حرفه من نیست، بلکه در زندگی همه به نوعی وجود دارد. در کشورهای زیادی نیز محدودیت ها بوده اما آن ها به جای دلسرد شدن برای پیدا کردن، راه بیان دیگری جنگیده اند. کاریکاتوریست های کشور روسیه در دوره کمونیستی محدودیت های زیادی را متحمل شدند و امروزه به رشد قابل ملاحظه ای نیز رسیده اند.
*تحلیل شما در مورد فضای حاضر کاریکاتور چیست؟
وقتی در دنیا نسبت به کاریکاتوریست ها صحبت می شود، این ها کسانی هستند که با یک یا چند مجله در ارتباط هستند و به این طریق امرار معاش می کنند. اما وقتی به استان یا حتی کشور خودمان نگاه می کنیم، چنین اتفاقی به ندرت پیش می آید. هنرمندان ما چاره ای جز شرکت در جشنواره ها ندارند و این راه حل امرار معاش آن ها نیست. جشنواره ها نیز با توجه به سلیقه و نگاه برگزار کننده برپا می شود که این نیز خود آفت ذهن خلاق و آزاد هنرمند است. به نظر من نباید به هنر موضوعی نگاه کرد. موضوع را نباید از دغدغه، خواست و ایده هنرمند جدا کرد، زیرا که اثر واقعی چیزی است که از درون و نگاه هنرمند بجوشد، در غیر این صورت تاثیر گذار نخواهد بود و جز سفارش ارزش حقیقی برای هنرمند نخواهد داشت.
