میلاد با سعادت امام حسن مجتبی علیه السلام بر همگان مبارک.
امام حسن علیه السلام در شب نیمه ماه رمضان سال سوّم هجرت در مدینه تولد یافت. وى نخستین پسرى بود که خداوند متعال به خانواده على و فاطمه عنایت کرد. رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس براى او گوسفندى قربانى کرد، سرش را تراشید و هم وزن موى سرش – که یک درم و چیزى افزون بود – نقره به مستمندان داد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم دستور داد تا سرش را عطرآگین کنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هم وزن موى سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را حسن نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت. کنیه او را ابو محمّد نهاد و این تنها کنیه اوست.
نیمه ماه است؛ ماهی که درهای رحمت بر روی جهانیان گشوده شده است. خدایا! به «کریم اهل بیت» سوگند، سایه کرامت خویش را از ما دریغ مدار . . .
به روی قله ی ماه خدا پناه گهیست
که روزه دار در آن خنده رو و دلشاد است
دلی خرابه اگر در مه خدا بودست
در این پناه سرا برقرار و آباد است
بود پناه همه آن یگانه مولودی
که نیمه ی رمضانش وقوع میلاد است
به خیمه گاه کرم دلبری کند به همه
قلوب شیعه بود صید و او چو صیاد است
کلید خیمه ی او دست مادرش زهراست
هر آنکه شد حسنی در ورود آزاد است
کسی که کرد در این روز نوکری ثابت
دل حبیبه ی عالم ز دست او شاد است
به زاد روز حسن (ع) پور حیدر کرار
دری ز رحمت خود را خدای بگشادست
بساط جشن بپا باید و کف و صلوات
کرم نما به ضعیفان که روز امداد است
شاعر : اسماعیل تقوایی
