کاریکلماتورهای نائله یوسفی :
دارکوب به جان درخت نق می زند.
“پای “چیزی را امضا کنیم که بعدا “دستمان” را بگیرد.
“آبروی” آب “زیر” کاه رفت.
دلسوزی گاهی به ته دیگ می رسد.
مواظب باشید سنگی که به سینه می زنید یک روز به سرتان نخورد.
دستش از دنیا کوتاه بود و فیش های حقوقی اش بلند.
به سیم آخر زدم سیم برق مرا گرفت.
“سبیلش” را چرب کردم برایم “ریش” گرو گذاشت.
پاییز با همه رنجوری اش “مهر” را به دل آدم می نشاند.