یک شاعر و منتقد ادبی گفت: طنزپردازان با امر خدا شوخی نمی‌کنند، اما زمانی هست که به عنوان عادت‌ها و آداب ماه رمضان برخی رفتارها از سوی مردم، مرسوم می‌شود و طنزپردازان هم دست بر روی این گونه موارد می‌گذارند.
به گزارش شیرین طنز، اسماعیل امینی شاعر و منتقد ادبی در گفت وگو با خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری با بیان این که ماه مبارک رمضان و روزه داری در این ماه به عنوان یکی از دستورات الهی و فروع دین قابل شوخی و طنزپردازی نیست، اظهار کرد: طنزپردازان با امر خدا شوخی نمی‌کنند، اما زمانی هست که به عنوان عادت‌های ماه رمضان برخی رفتارها مرسوم می‌شود و طنزپردازان هم دست بر روی این گونه موارد می‌گذارند.
وی ادامه داد: برخی کارها در ماه رمضان تعطیل می‌شود و یا نوع سحری خوردن مردم بر اساس عادت به گونه خاصی می‌شود که این گونه موضوعات مورد توجه طنزپردازان قرار می‌گیرد. آئین ها به دلیل این که کار بشر هستند و کار خداوند نیست، جای شوخی دارند و طنزپردازان نیز در طول تاریخ ادبیات، عادت‌های اقوام مختلف را به طنز بیان کرده اند؛ اما با اصل روزه گرفتن و یا اعمال عبادی کسی شوخی نمی کند.
امینی همچنین گفت: طنزهای زیادی به مناسبت ماه رمضان در ادبیات کهن کشورمان تولید شده است. به ویژه برای کسانی که کارهای نمایشی و ظاهرسازی می‌کنند. طنزپردازان زیادی سر به سر این گونه افراد گذاشته‌اند. یا کسانی که ماه مبارک رمضان را فرصتی برای شکم چرانی و پرخوری دیده‌اند نیز در ادبیات طنز ما مورد نقد قرار گرفته‌اند.
این شاعر طنزپرداز با اشاره به این که ابوالقاسم حالت در شعری درباره کسی که افطار را به سحر وصل کرده است و پرخوری می‌کند شعری سروده است، عنوان کرد: در آن زمان که بلندگوها و رادیو و تلویزیون نبوده است؛ برای اعلام سحر توپ شلیک می‌کردند و «حالت» نیز در بخشی از این شعر این مضمون را آورده که مشخص نیست صدای شلیک خمپاره یا ترکیدن فرد مذکور به گوش می‌رسد.
وی خاطرنشان کرد: طنزپردازان معاصر نیز در سال‌های اخیر، آثار بسیاری با چنین مضامینی به مناسبت ماه رمضان خلق کرده‌اند. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی درباره اعمال و آئین‌های دینی بیشتر صحبت شده است و در همین راستا هم، طنزپردازان معاصر توجه بیشتری به آداب و آئین های به وجود آمده، پیرامون مناسک دینی و مذهبی توجه نشان داده‌اند.
