در کارگاه نمایش هشتمین جشنواره طنز سوره کوروش نریمانی تصریح کرد: طنز و کمدی بار سنگینی را بر دوش می کشد؛ زیرا هم فضای خنده و تفریح برای تماشاگر خود ایجاد می کند، هم تفکر را به مخاطبش منتقل می سازد و سخنان پیچیده و تلخ را به صورت موجز و موثر به مخاطب خود به نرمی منتقل می کند.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، در دومین روز از هشتمین جشنواره طنز سوره، کارگاه نمایش طنز ساعت ۱۱:۰۰ صبح در تالار امیر حسین فردی، با حضور کوروش نریمانی، کارگردان و نمایشنامه نویس باسابقه تئاتر کشور برگزار شد.
این کارگاه که با حضور هنرمندان حاضر در جشنواره و علاقه مندان به هنر در تالار امیرحسین فردی گرد هم آمده بودند تشکیل شد. در ابتدای این کارگاه، کوروش نریمانی سخنان خود را با این پرسش از حضار آغاز کرد که «موقعیت» چیست، سپس با گفت و گوهای صورت گرفته میان حضار و مدرس کارگاه، بر این موضوع تکیه شد که موقعیت در کمدی و تراژدی به ساحتی گفته می شود که شخصیت نمایش در آن گرفتار شود و تماشاگر ترغیب شود که نگران شخصیت ادامه ماجرا باشد و آن را پیگیری کند.
نریمانی برداشت های سطحی از کمدی را یک اشتباه مرسوم دانست و تاکید کرد که امروزه در تمام کشورهای صاحب تئاتر، حتی تراژدی ها به خصوص تراژدی های شکسپیر با لحن و حالت کمی اجرا می شود. مدرس کارگاه سپس برای آن که بتوند از مشارکت های گروه های نمایشی حاضر در تالار نیز بهره ببرد، این پرسش را مطرح کرد که چرا از نیمه دوم قرن بیستم نمایشنامه نویسان مدرن و معاصر به کمدی رجوع کردند و تاثیرات این موضوع بر جریان تئاتر دنیا چه بوده است.
در پاسخ به این سوال یکی از حضار وقوع دو جنگ جهانی مرگ بار در سطح دنیا و سقوط ارزش های هنری قطعیت یافته را از دلایل این موضوع دانست که نریمانی آن را تایید کرد و افزود: تراژدی در پاره ای از زمان وظیفه اش تزکیه روح بوده که به آن «کاتارسیس» می گویند و مخاطب در تعقیب سرگذشت یک قهرمان با نقطه ضعف تراژیک اش (هامارتیا) رو به رو می شود و به خود می گوید که ای کاش این اتفاق رخ نمی داد. به طور مثال، شخصیت «ادیپ» بر اثر پافشاری بر حقیقت و آگاهی از عمل گناه خود به این جریان سوق پیدا می کند و خود را از نعمت دو چشم محروم می کند. در اینجا مخاطب پالایش روحی شده و با یک تزکیه نفس به خانه خود باز می گردد که امری گذراست و به هیچ وجه پایداری خود را حفظ نمی کند.
نریمانی در ادامه با اشاره به حضور گسترده رسانه های عمومی مانند روزنامه، تلویزیون و اینترنت و طرح تلخ ترین مسائل تراژیک به طور روزانه، این مسئله را طرح کرد که چگونه یک تماشاگر باید دچار کاتارسیس شود، در حالتی که حتی در تراژدی های کلاسیک صحنه های مرگ یا جنگ به تصویر کشیده نمی شد و تنها با یک پیک به اطلاع تماشاگران می رسید، اما در همین وجهه ای که صحبت شد و مسائل تلخ و تراژیک بی پرده به مخاطب ارائه می شود، ساخت تراژدی نمی تواند پاسخ گوی نیاز انسان های امروز باشد.
نریمانی به تندخویی انسان در جهان معاصر و جنگ های بی رحمانه بشر اشاره کرد و متذکر شد که زمانی خشونت به شکل موجود خود مطرح نبود و دنیا شکلی از سیر رمانتیک خود داشت اما امروز مناسبات استان عوض شده و تراژدی کارکرد خود را از دست داده است و کمتر کارگردانی به سمت تراژدی می رود. در تراژدی این قهرمان است که در موضع قدرت و بالاتر نسبت به تماشاگر قرار دارد، در صورتی که در کمدی این مخاطب است موضع برتر دارد و این تماشاگر است که در مورد راه های مختلف اتفاق افتادن یک امر در ذهنش تصمیم می گیرد، در تراژدی مخاطب درگیر عواطف، خشم و احساسات شدید است، پس نمی تواند درست فکر کند؛ در صورتی که در طنز مخاطب راحت فکر می کند و تصمیم می گیرد و به قول برشت: قضاوت می کند.
در ادامه این کارگاه آموزشی، طی سخنانی که بین کوروش نریمانی به عنوان مدرس کارگاه و حاضران صورت گرفت، نریمانی اذعان کرد که طنز و کمدی بار سنگینی را بر دوش می کشد زیرا هم فضای خنده و تفریح برای تماشاگر خود ایجاد می کند، هم تفکر را به مخاطبش منتقل می سازد و سخنان پیچیده و تلخ را به صورت موجز و موثر به مخاطب خود به نرمی منتقل می کند.
مدرس کارگاه سپس با اشاره به حکایت مولانا و افتادن یک آیینه از آسمان و تکه تکه شدن آن و این که هر کسی حقیقت را از ذهن خودش در تکه ای از آینه دید، اشاره کرد و فرق میان حقیقت و واقعیت که رئالیسم به دنبال آن است را برای حضار بازگو کرد.
در پایان این کارگاه آموزشی نمایش طنز، کوروش نریمانی با برشمردن برخی موقعیت های نمایشی طنز و آوردن مثال هایی ملموس در ارتباط با آن ، این کارگاه را یک گام مهم و مثبت در جهت آغاز نگارش هر چه بهتر نمایش های طنز و به طبع آن اجراهای نمایش طنز در سطح کشور دانست و ابراز امیدواری کرد که کمدی هر چه بیشتر از سوی مردم و مخاطبان و مسئولین بسیار جدی تر پیگیری شود.
