علی فراهانی :
من کاری با بقیه شغلها ندارم چون شک ندارم که ایران تقریباً تنها کشوریه که همه وقتی سرکار هستند هشت ساعت مفید کار می کنند.
حتی شنیدم بعضیا بیشتر از هشت ساعت هم کار میکنن و میگن این اضافه کاری هدیه به پبشرفت و آبادانی مملکتم و به زور بعنوان پاداش و اضافه کاری یه چیز ناچیزی بهشون میدن.
اما تو شغل ما یعنی مهمانداری بخشنامه که میاد بخشنامه ها از طرف من کاری هم به همکارام ندارم به سه دسته تقسیم میشن:
۱٫لازم الاجرا:
مثل سرو نکردن نوشیدنی گرم در پروازهای زیر دو ساعت.
این بخشنامه بدون چون و چرا باید اجرا بشه حتی اگر کسی با نوشیدن یه جرعه آب گرم کمی حالش بهتر شه اما چون مدت زمان پروازش زیر دوساعته عمراً، میخواست بجای دبی بره استانبول حالا که نرفته تو استانبول بمیره باید اینجا…
اصن چه دلیلی داره آدم هنوز کشور خودشو نگشته بره کشور بیگانه؟
۲٫قابل اجرا:
مثل سرو نوشیدنی گرم در پروازهای زیر دو ساعت و نیم در صورت درخواست مسافر.
بخشنامه بالا هم با در نظر گرفتن یک ربع برای تیک آف و یک ربع هم لندینگ میره تو دسته بندی پروازای زیر دو ساعت و همون بخشنامه اول.
۳٫کاملا غیرقابل اجرا:
مثل سرو نوشیدنی گرم در پروازهای بالای دو ساعت و نیم
این بخشنامه ها هم که تکلیفشون معلومه از همون اول مرده به دنیا میان، یا نهایتاً عمرشون دو سه روزه اونم تحت مراقبت شدید، بعد از چند روزم کل اسناد و مدارکشون محو میشه من که هیچ کدومو یادم نمیاد.
قابل ذکر اینه که اکثر بخشنامه ها از همین دسته سوم هستند.
