مادر شوهر
نویسنده: دی زاغو برازجونی
یادُم میا ، اوایل عروسیمون بی که بوای رمضون یه خونه ی چندلینی سیمون اسد که ما رفتیم داخلش ، خونِیکو خیلی چپل بی و ریشمیز هم ری تمام دیوارلش می رَف بالا ، ولی خو مانم دی رَهیی نداشتیم و باید بساختیم ، مُنه بَدوَختو یه یَک مُیی کارم ئی بی که جاروف پنگی ورمیداشتم و ریشمیزله می تکـُندُم و خونه ی جاروف می کردم ، هِی روزگار ، چه دورانی بی … اول عروسیمون بی ، مانم بلد نبیدیم چاس و شوم دُرُس کنیم و یه روزی چی ورُم میسُخت یه روزی چیمون شور بی یه روزی بی نمک بی ، ولی رمضون هیچی نمی گف و تازه تعریفـُمَم می دا ، تا ایکه یه روزی از بَس تعریف بادنگون سُختِمه ور دییش دا که دییش گف صُوا مُو میام خونِتون و باید سیم بادنگون دُرُس کنی ، مانم عِجلِمون ئی بی که بُخاسیم سی یکی ، چی دُرُس کنیم ، نه بلد بیدم نه ، چه بکردم؟
خلاصه چیشتون روز بد نوینه دیی رمضون اومَ و ما بادنگونی ساختیم و وَش دادیم و یدَفه فشارش رَف بالا و تا وُ خومون جُمبیدیم رونه ی بیمارستان واوی … اُما بوای رمضون اومَ ورُم تعریف دَسپُختمه دا ولی گف: فقط یه ذره یی ، شور بی !! از او روز تا ایسو هر روز دیی رمضون میا خونمون و سی رمضون چاس میاره ، مُو ایسو دی دسپُختم خیلی بختراویده ولی او هِنی ول کنا نی و خاشِش وُ دَسپختم نمیا ، میگو بچمه میکـُشی ، یعنیا اَی بدُم میا یکی توو زندییم دخالت کنه اَی بدُم میا ، میا بحساون کمکم کنه ولی تمام سیلاغ سُمبه یله خونمه شی وارو می کنه ، میگو چی مُونده سیچه نهادیه توو یخچال، بیریزش صرا، اوسو میا چی خـُوشه مِـیله جاش ، هر چی قِرَه قوروت داشتم ، پاکِشِه رخت صَرا ، گف: مُونده یه وخمپیسَک زدشه. اَی گیر میده وَم ، ای گیر میده ، نِمیا خو کمکم ریشمیز بتِکِنه ، فقط نِشسه و دستور میده. بخدا عاصیم کرده. تا عروسشون نواویده بیدم خو هر روز زنگ میزدن ، ول کنا نبیدن ، ناز می کشیدن و عاشقم بیدن ؛ اما ایسو جیگرمه گـُلـُوُر زدنه.
مُو نمی فهمُم خـُوشم از روز اولی کدبانو بیده؟ چاسِش ورش نمی سُخته؟ خونش چپل نویمیده؟ خومانم کم کم یاد میگیریم کدبانو واویم. مُو خو میفـَمُم ، اینا یه مُشتی عغده ای هِسِن که هر چی سر ِ ما در میارن یه زمانی سرشون می اُوُردِنه ، بنازم و تجربش! اصن ئی مادر شوهرلا دلشون میخا وُ عروسِل ِ بَدوَخت ، زور بگِن ، مُو نمی چه گیرشون میا ؟؟؟ تا ورشون میشینی ، سِیل ِ برلواسِت می کنن اول میگن مُوارکه چقه وَت میا ، چقه قشنگ واویدیه ، دلِته خاش میکنن ، بعد میگن چقه اسدیشه؟ تا قیمتِشه میگی، یدَفه هَنگ میکنه ، بَـد میگو سیچه تو ایقه لواس عوضی می کنیا؟
چه وُ لواسِلِت میکنی که هر روز میری یه نـُویی میسونی؟ ئِی لواس کانه کردی برِت میگو، مردم عروس دارن مانم عروس داریم ، عروسله مردمه سِیل کنین چقه شیک می پوشِن ، چقه قشنگِن …، خو مُو خونمی فهمم پی کمو ساز ئی آدمکو برَخصُم ؟ خو اگه بخوام شیک بوپوشم خو باید شیک خرج کنم نه ، خو تونم خو وُ شیک خرج کردن بـِدِت میا، ایسو تگلیف ما چنه؟؟؟ هَی؟! زهلمونم میره وش ، نمی تریم اینای ِ پیش ریش بیگیم ، ئِی گفتیم هم خو دی دُرُسه میگو بُـُبُـُبُـُبُـ چه زُونی داره!!! خوش مال زمان اَفتـُوه ی مِسیه بُخالِش مانم مثِ خوش فـُسیلیم ، میگو تو ایسو درس خوندن سی چنته؟
غیر میخِی خرج بیلی ری دس بچم؟ میگم ئی بده که میخوام با سواد واوُم ؟ میگو ئِی راس میگفتی خونه ی بوات درس میخوندی!! میگم پیل دانشگامه وُ سهم الارثم میدما ، میگو سر پیری و معرکه گیری …. ، یَنی دلم دِق میکنه نمیفمم چه وش بگم؟!؟ از وختی که میا خونمون مِثِ رادیو خِراوی ، خِشِّه میده ، که آدم سَردرد میگیره ، حیف که سیم نداره وگرنه کامل از برق میکِشیدمش. تا چقه پیش هاسِی سی خومون زندییمونه می کردیما، یدفه گف: مُو نِوه میخام ، مانم زاغو دادیم تحویلش ایسو گیر داده میگو مُو نوه دختر هم میخام ، زهلم میره بَدشم بوگو یکی کمه دوتا کمه سه تا بشه خاطر جَمه ، خو ما کجا بیاریم نونِشونه بدیم؟!!؟ بُخالِش مِثِ زمان خوشون ویمو پُی نون و خرما بچه یه گـُت کنی ، رمضون هم خو حال و حوصله وَنگ وُ وَنگ بچه ی نداره ، روزگارم!!!
مُو نمی چه سازمانی مسئول ئی مادر شوهرل فوضوله؟ لااقل برم شکایتشه بکنم ، ئی خو نمیله یه او خاشی وُ گولیمون بره دومَن ، هر روز میا گیر وُ مُو میده ، مُنم گیر وُ رمضون میدم در نتیجه زندییمون ویمو جهنم. فقط نـُرفینش میکنم یه مادر شوهر فوضولی هم گیر دختر خوش بیا تا بفهمه مُو چه زجری میکشم وُ دسِش ، بُخدا مادرشوهر فوضول از عذاب الهی هم بدتره ، عامو صَد یاد عذاب الهی. خدایا نسل مادر شوهر فوضوله منقرض بفرما، الهی آمیـــــــــــن. ها والا زندیی ما ایطری هم واوی.
http://borazjooncity.blogfa.com/
چاپ شده در نشریه جنوب امروز
