ایام به کام بود و وزیر مصدر وزارت داشت و این چنین روزگار می گذراند. همه چیز خوب بود تا آنکه قرار شد برای اتاق وزیر پرده بزنند. پس از پرداخت هزینه های گزاف، پرده گران قیمت را دوخته بودند، اما کوتاه آمد و مقامات بالا به خاطر آنچه از آن به عنوان کوتاه آمدن یاد می شود، حکم پایان وزارت ایشان را صادر کردند. از مقامات بالا اصرار و از وزیر انکار کار به جایی رسید که دستور اخراج استعفاگونه ایشان داده شد. اما چگونه اش برای خود معضل بزرگی بود.
پس از جلسات پی در پی، از بالا فرمان رسید که از روش تزلزل از پایه میز و چانه زنی از تلفن استفاده شود. در حالی که میز وزیر، هفت هشت ریشتری می لرزید، او را تلفنی از مانور زلزله آگاه می کردند. وقتی با مقاومت وزیر مواجه شدند و به اطمینان رسیدند، دست از این میز نمی شوید، دست از این روش برداشتند.
روش بعدی «سقوط از جنت» نام داشت. سرپرست موقت وزارت را که به تازگی منصوب شده بود، لباس آبدارچی پوشاندند و او را فرستادند تا سیب قرمزی کنج اتاق وزیر بگذارد. وقتی آمد سیب را گاز بزند، آبدارچی بپرد و میز را مال خود کند.همه چیز خوب پیش می رفت. وزیر میزش را ترک کرد و کنج اتاق رسید. اما سیب را گاز نزد و خیلی زود برگشت و روی میزش نشست و سپس سیب را میل کرد.
از بالا دستور رسید سیب را به موادی آغشته کنند که وزیر دچار سوءهاضمه شود و برای رفع این مشکل مجبور به ترک اتاق شود. آبدارچی این کار را انجام داد و چشم انتظار طعمه بود که وزیر گفت: «آخه مرد حسابی، کجای دنیا آبدارچی سیب میاره؟ برو چایی بریز گلوم خشک شد.»و بدین ترتیب، این روش هم با شکست مواجه شد.روش بعدی استراتژی «حسن کچل» بود. با این تفاوت که به جای سیب، چای از کنار میزش تا در درِ خروجی چیده بودند تا وزیر چای ها را یکی پس از دیگری نوش جان کند و در انتها خود را از میز دور ببیند. به طوری که فردی کنار در خروجی کمین کرده بود تا وزیر را با هل دادن از مصدر وزارت بیرون کند. همه چیز تحت کنترل بود. وزیر استکان اول را نوشید. استکان دوم را هم همینطور. وقتی به استکان سوم رسید، چای یخ کرده بود تا بدین ترتیب شکست دیگری رقم بخورد.
راه بعدی، دیدار با یکی از وزرای کشور سنگال بود. پیکی را فرستادند تا بلیط چارتر رفت و برگشت سنگال را به دست وزیر برساند. او که حافظه تاریخی اش خوب بود، از زیر بار رفتن این دیدار طفره رفت و همچنین تأکید کرد: «من تا میدون بهارستان هم نمیرم؛اون وقت هلک هلک پاشم برم سنگال که چی بشه؟
روش دیگر، استخدام جماعت موریانه بود تا میز این وزیر لجباز را میل کنند. قسط اول موریانه ها پرداخت شد. آنها هم تا دم پنجره وزیر پیش رفتند. اما به پنجره بسته خوردند. آبدارچی که همان سرپرست موقت بود، با هزار دوز و کلک وارد اتاق وزیر شد و پنجره را باز کرد. موریانه های مزدور به سلامت وارد اتاق شدند، اما از خوردن میز سر باز زدند. وقتی کارشناسان این امر مشکل را بررسی کردند، دیدند میز وزیر از جنس ام دی اف بوده و موریانه ها در صورت مصرف میز، دچار زخم معده می شدند. به همین دلیل از خیر پول گذشتند.
راه بعدی به دست منشی نفوذی باید انجام می گرفت. وی که بسیار به وزیر نزدیک بود، با ایشان تماس گرفت و گفت: «ببخشید آقای وزیر، اولیاتون تشریف آوردن با رئیس دولت دارن صحبت می کنن. شما رو هم خواستن تا کارنامه تون بررسی کنن.» وزیر که حواسش جمع بود گفت: «خانم منشی عزیز، از شما بعیده. اولیای من خودشون چن تا میز دارن و وقت سر خاروندن ندارن.» این چنین این روش هم با شکست مواجه شد.
رفته رفته همه در حال ناامیدی بودند که آقای مشاور تماس گرفتند: «سلام آقای وزیر، از مجلس برای شما طرح سئوال کردند. وقتی برای پاسخگویی تشریف می برید،لطفاً کلید رو زیر گلدون دم دربذارید.» وزیر که بیدی نبود که با این فوت ها بلرزد گفت: «آقای مشاور علیک، من الان دارم تحولات مجلس را از طریق رادیو به طور زنده دنبال می کنم. چنین چیزی نبود. احتمالا خواب نما شدید. یه قاشق غذا خوری گل گاو زبون، دو قاشق سوپ خوری سنبل الطیب و نیم قاشق چای خوری هم پودر سیاه دونه رو با هم مخلوط کن، زود خوب میشی.»کار وزیر که به اینجا رسید، اتاق کنار اتاق وزیر را که پیشتر آبدارخانه بود، تخلیه کردند و به جای آن اتاق فکر تشکیل دادند. در این اتاق با صداهای مختلف از جمله صدای بوق خاور وصدای چکشی که بر دیوار کوبیده می شد، فکر وزیر را مشوش می کردند. اما وزیر، کشوی میز را باز کرد و مقداری پنبه در گوش خویش گذاشت و از این مشکل به راحتی گذر کرد.وقتی مقامات بالا صبرشان به سر رسید، میز را با روش هایی که چند مقام آگاه از ذکر جزئیات آن بنا به مصلحت سر باز زده اند، از زیر دست وزیر تنومند در آوردند و ایشان را مستعفی کردند تا برای وزیران مقاوم در برابر دستورات، درس عبرتی باشد.
منتشر شده در : روزنامه اطلاعات
