مُدتیه که زاغو توو خونه رُو می کنه وُ یه شعرلی هم پُی خُوش می خونه و جدیدا هم فهمیدمه که یه سَر رسیدی سی خُوش جدا کِرده و توش شعر مینویسه ایسو مانَم اَصَن سِر ِ زَندِ ئی نیسیم که ئی بچه جیجه ی ِ ما عاشق واویده ، تا ایکه اُمروز صُب نشِسِه بیدم و هاسِی دار توو رادیو کانـَم وَر میُووُردُم که زاغو اومَ بالِی سرُم وُیسِکی گف: بوا ئی رادیو ضفط کانه ی ِ وِر بده دیرا ، بیو یه اِم پی تیری پلیـِری بوسونا ؛ گفتم: ام پی تیری چـِنه؟؟ گف: هِمی دَسگـُیکو که پاش وِیمو ترانه گوش کُنی و گرمب گرمب میکننا… گفتم: رادیو مُو مال اصل خارجه ، همیسو ئی پیچش که ساد واویده ، ده تا ام پی تیری می یرزه کـُجِی کاری!؟! زاغو گف : سی خوت گفتم تا مدرن واوی ، گفتم : باشه همی که تو مدرنی بسمه ، زاغوهِمی طَری که هاسِی می رَه تو اُتاقش ، پُی خُوش خُوند: بخاطر تو میخونَم ، یا تو یا هیچ کِس ِ دیگه و… مُنم نشسه بیدم سِیلِش میکردم و توش مُونده بیدم اِم پی تیری چـِنه؟ مدرن چنه؟؟ شِعر خُوندنِ ئی چه بی؟؟؟؟
خلاصه شُو که واوی ، زاغو شومِشه خارد و گف: بوا به پیشنهادم فکر کو ، گفتم:باشه ، و رَف خُوسی و مُنَم هِنی هاسِی توو رادیوکو دار وَر میووُردُم و دِی زاغو سفره ی جَم کرد و اومَ برکم نِشِس گف: میش رمضون!؟ گفتم: جونم ، گف:
میخام یه مسئِله ییه پات درمیون بِـِیلـُم و مُنَم گفتم: خیر بو بفرما ، گف: اوروزنه زاغو اومَ وِرُم وُ خیلی کِتاوی گپ زه و مُو هیچَش نِفمیدم و وَش گفتم: اصل گپته بوگوا ؛ بَدِ دو ساعت انک و پنک گف: دِیی عاشِق واویدم ِ ، وُ ها زاغو مُشکَره ، عاشق واویده ، گفتم: چه ؟؟؟عاشق واویده ؟؟؟ ایسو بیو وُ دُرُسِش کُ . دی زاغو گف:ها یَنی تا ایسو نِفَهمیدیه ؟؟ گفتم : والا حواسُم وَش بی که شعر میخونه و توو فضا سِیر میکنه ولی نه نفهمیدم. دی زاغو گف: تازه شعر هم گفته سی دخترو ، گفتم: چیشم روشن دیه چه؟ دی زاغو گف: جنایت خو نکرده ، چن بیت شعر عاشقونه گفته ، ئی همه فُیز و باقی شاعرل گفتنه مِی چه واویده خیلی هم خووه ، بَهز تونه که توو عمرت یه مصریی هم سی مو نگفتیه خو ، گفتم:ایسو وارد بحث حاشیه ای نواوو بوگو بینم ئی چیش سفید عاشق کی واویده؟؟ دی زاغو گف: آشنِیه ، گفتم: خو کیه؟؟ گف: دختر عامو خومه ، گفتم کُموش ؟؟ دی زاغو گف: قمرو دختر عامو کِرَم. گفتم: خو وُ دُرُس! دی زاغو گف: بیو تا دفتر شعرشم نشونت بدُم ، آغا دِی زاغو دفتر شعر زاغوه اُوُرد و اِوِلِش نوشته بی : بنام آنکه عشق را آفرید… یه چن بَلگی زدیم و شعر قمرو ِ دیدیم ، خِطِ اوِلش نوشته بی:
قمرو اِی قمر میش کرم کل یدُلا
قمرو اِی سیرق بی شرم و حیا
و… ایسو مو نمی فهمُم پُی ئی بچه چه کنُم؟ ایسو توو ئی گیرونی موقه ی عاشق واویدن بی؟؟؟ نه واقعا موقه ی عاشق واویدن بی؟؟؟ ئی داستان ادامه داره…
مقدمه ای بی سی شورو طنزل عشق و ازدواج و طلاغ
شعر از کتاب دشتستونی ، شاعر:استاد کمالی
—————————-
معنی واژگان:
میش:مشهدی/ رو میکنه:راه میرود/پُی خوش:باخودش/ایسو:الان/ئی:این/دار توو رادیو کانم ور میووردم: رادیوی کهنه ام را دستکاری میکردم /وُیسکی:ایستاد / ور بده:پرت کن/ همیسو:همین الان/ ساد واویده:ساییده شده/ سی:برای / واوی:بشوی،شوی/ سیلش:نگاه بهش/ خوسی:خوابید/ برکم:کنارم/پات:باهات/ بیلم:بزارم/ اوروزنه:اون روز – آنروز/ هیچش:هیچی ازش/ بگوا:بگو/ بَدِ:بعد از/ انک و پنک: مِن مِن کردن/ مُشکره:موش صحرایی/ مصریی:مصراعی
چاپ شده در نشریه ی جنوب امروز
