وحید حاج سعیدی :
یکی از نوستالژیک ترین و خاطره انگیز ترین دوران کارمندی، روزهایی است که حکم افزایش حقوق یا ارتقاء شغلی و … صادر می شود. البته در همه ادارات و سازمان ها رسم بر این است که اگر قرار باشد مبلغی ( حالا نجومی و غیر نجومی اش بماند) به حقوق اضافه شود، قبل از اینکه رسانه ملی، رسانه های مجازی و مکتوب، مدیران تلاشگر کانال های تلگرامی ( که اخیراً لقب فعال عرصه رسانه نیز بر خود نهاده اند) مطلع شوند و در این خصوص اظهار نظر کنند و گزارش و مقاله و سر مقاله و ته مقاله بنویسند، مبلغ مذکور بدون سر و صدا و جار و جنجال به حقوق اضافه می شود و تاریخ اجرای حکم را نیز چند سال قبل تعیین می کنند تا علاوه بر افزایش ماهیانه حقوق، یک مبلغ تپل هم به عنوان معوقه به حساب دوستان واریز شود که به زخمی بزنند، ماشین شان را عوض کنند، دکوراسیون منزل را تغییر دهند و وسایل شان را نو نوار کنند، دیوار بیرون خانه را سنگ کنند و قس علی هذا…
اما این ماجرا در وزارت فخیمه آموزش و پرورش با سایر ادارات تومنی ۸ صنار توفیر دارد و پروسه اجرای آن بسیار طولانی و زمان بر است که با فاکتور گرفتن از برخی جزئیات به فراز هایی از این پروسه علمی و فنی اشاره می کنیم.
حقیقت امر این است در آموزش و پرورش هر طرحی که منجر به افزایش چندرغازی حقوق شود نیاز به کار کارشناسی تخصصی و فنی دارد تا جایی که ریزه کاری ها و دقت عمل دوستان آدم را یاد برجام می اندازد! در بدو اجرای طرح چندین گروه تحقیق و تفحص به صورت محسوس و نا محسوس ضرروت این افزایش حقوق را نیاز سنجی و رصد می کنند که معمولاً همین فرآیند چند سالی طول می کشد! بعد از تائید لزوم ضرورت افزایش حقوق و اخذ مجوز های زیست محیطی و امنیتی، برگزاری نشست ها و ورک شاپ های تخصصی، سمینار، کنفرانس و طرح در هیات وزیران، هیات دولت، مجلس ، بانک مرکزی و … طرح وارد فاز اجرا می شود. در این فاز تیم عملیات روانی وارد عرصه شده و پوشش رسانه ای این طرح آغاز می شود. به عنوان مثال در طرح کارشناسی شده و پر طمطراق رتبه بندی فرهنگیان، وزیر وقت در اسفند ۹۳ از اجرای این طرح خبر داد ولی مهر ۹۵ هم آمد و یواشکی رفت و هنوز هیچ معلمی از رتبه خود خبر ندارد.
جالب اینکه رسانه ها هم که روی مقوله تعلیم و تعلم حساسیت ویژه ای دارند و از آب شدن قند در دل معلمان گرفته تا کج شدن کلاه دانش آموز در حیاط مدرسه را از قلم نمی اندازند، با انتخاب تیتر های دهان پر کن به بازتاب گسترده این ماجرا می پردازند. تیتر هایی نظیر «خیز بلند وزارت آموزش و پرورش، برای گرفتن زیر دو خم مشکلات معیشتی فرهنگیان»، « یک قدم تا افزایش چشمگیر حقوق معلمان»، « خبر های خوش مالی برای فرهنگیان» و … البته بیست و سی که فایل جداگانه ای برای معلمان تدارک دیده است با اجرای کامران نجف زده از عباراتی نظیر چاق شدن حساب فرهنگیان یا طلایی شدن حساب فرهنگیان و … استفاده می کند که این رویکرد پوپولیستی، شاخک های برخی از کسبه و تجار محترم را حساس می کند و عزیزان خودجوش به استقبال از حقوق اضافه نشده می روند و درصدی معادل افزایش حقوق وعده داده شده ( شاید هم کمی بیشتر ) روی اجناس می کشند که بنده از همین ستون از همه شهروندان جامعه که به پای معلمان می سوزند، به نوبه خودم عذر خواهی می کنم!
در ادامه، فرمت اجرای طرح رتبه بندی به گونه ای طراحی می شود که دایره افرادی که این افزایش حقوق شامل آنها می شود تنگ تر و تنگ تر شود و آیتم هایی را جهت کسب امتیاز تعیین می کنند که در کشوی هیچ عطاری پیدا نمی شود. به عنوان مثال لوح تقدیر از ریاست جمهور( شایان ذکر است معلم نمونه کشور تقدیر نامه از وزیر دریافت می کند ولی ما که در هفت خیابان یک پراید هم نداریم اگر مدیر مدرسه از ما تقدیر کند سه شب از فرط خوشحالی خوابمان نمی برد) ، طراحی سوالات امتحانی کنکور، برگزاری همایش، تالیف کتب درسی، شرکت در همایش های بین المللی و … که سر جمع از بین یک میلیون فرهنگی صد نفر هم از این آیتم ها امتیاز نمی گیرند!
در نهایت بعد از واردات تعداد فراوانی ساز و دهل و بوق و کرنا از کشور چشم بادامی ها و کلی دادار دودور کردن و مانور سیاسی و تبلیغاتی دادن ، یک نفر از اطاق حسابداری بیرون می آید و عنوان می کند به دلیل کمبود منابع مالی اجرای طرح رتبه بندی فرهنگیان در این برهه حساس امکان پذیر نیست! فقط این لابلا یک سوال کوچک مطرح می شود که چرا این بزرگواران قبل از اجرای طرح های مالی در آموزش و پرورش، از موجودی حساب وزراتخانه یک پرینت حساب نمی گیرند!؟ فقط همین…
منبع : روزنامه اطلاعات
