مصطفی مشایخی :
از آن جایی که نویسنده نمایش های طنز رادیویی هستم، برنامه های طنز رادیو را دنبال می کنم. چند ماه پیش بود که پای برنامه ی رادیو جمعه (رادیو ایران) نشسته بودم که یکی از شعرهایم به نام “همسایه ی بالایی ما مشدی ماشالله” به شکل ترانه از این برنامه پخش شد اما بدون ذکر نام. به خودم گفتم حتماً فکر کرده اند در کره ی مریخ کسی شعری سروده و فرد دیگری با آن موشک کاغذی ساخته، پرتاپ کرده، به زمین آمده و صاف افتاده در دامان عوامل این برنامه و چون مسیر دور بوده و خط تلفنی بین زمین و مریخ برقرار نشده، نتوانسته اند تماس بگیرند و به اسم شاعرش پی ببرند.
یکی دو هفته ی بعد باز هم شعر دیگری از من با مطلع “کار من این روز ها دائم به مشکل می رسد” بدون نام از برنامه ی رادیو جمعه پخش شد. دلم به درد آمد اما گفتم حتماً برای پیدا کردن نام شاعر، سه بار در روز نامه های کثیر الانتشار آگهی داده اند و من ندیده ام و آن ها چاره ای ندیدند جز این که علی رغم میل باطنی، آن شعر را بدون ذکر نام شاعر پخش کنند. گذشت و گذشت تا همین جمعه پیش اتفاقی پای همین برنامه نشسته بودم که باز یکی دیگر از شعر هایم را با نام “پسرم می رود بدنسازی” شنیدم که اسمی از شاعرش به میان نیامد. دلم از قبل که درد می کرد سرم هم به درد آمد و با خودم گفتم شاید فکر کردند شاعر معلوم الحال این شعر در لس آنجلس زندگی می کند و نمی شود اسمش را آورد و فقط می شود شعرش را خواند.
از شوخی گذشته، چرا بعضی ها فکر می کنند شعرها خودشان خود به خود سروده می شوند و شاعر ندارند. این موضوع هر چند در بعضی از شبکه های مجازی یک قاعده شده است اما آدم از رسانه ی ملی توقع دیگری دارد.
به یکی از استادان گفتم دلم از این کار به درد آمده است گفت بنویس تا در جریده ای سایتی، جایی درج بشود، دل دردت درمان می شود.
