مهندس حمید باستانی پاریزی :
شعری را که ملاحظه می‌فرمایید، شادروان باستانی پاریزی در سال های اواسط دهه ۳۰ سروده‌اند.
توضیحات خودشان در مورد چرایی سرودن این شعر به اندازه کافی گویاست. تنها توضیحی که شاید بد نباشد اضافه کنم، این است که پدر خودشان در بیت اول، کلمه «ظریفی» را جایگزین «صناعی» نموده‌اند.
منظور از صناعی، شادروان دکتر محمود صناعی از استادان بنام تعلیم و تربیت و روان‌شناسی آموزشی هستند که در پاسخ به سؤال مجله سخن، مقاله‌ای در آن مجله، زیر عنوان «تبعیدشدگان به فرنگستان» نوشته‌اند. فکر می‌کنم حذف نام ایشان، به ملاحظات موقعیت مرحوم دکتر صناعی صورت گرفته است.
با توجه به شروع سال تحصیلی جدید و دغدغه‌هایی که همه ـ چه دولتمرادن و چه پدران و مادران ـ در مورد فرزندان این آب و خاک دارند و از طرفی انتشار برخی آگهی‌های گوناگون که به منظور تشویق به ادامه تحصیل نوجوانان دبیرستانی در خارج صورت می پذیرد؛ شاید این نصیحت پدر هم شنیدنی باشد.
کدام یک؟
چندی قبل، مجله سخن، مقالتی را مطرح نمود که با وجود نقایص فرهنگ و انحطاط محیط و عدم وسایل و عدم هماهنگی برنامه‌های تربیتی، صلاح در این است که فرزندان خود را برای یافتن تربیت اساسی برای تحصیل به خارج روانه کنیم یا از نظر حفظ آداب و سنن ملی و میهن‌پرستی و علاقه‌مند کردن فرزندان به آب و خاک، آنها را در همین کشور «با توجه به نقایص» تربیت کنیم و این بحث به درازا کشید و چندین نفر ابراز عقیده مخالف و مؤالف نمودند و دلائل هر کدام هم موجّه بود که واقعاً پدران پیش‌بین را در سرگردانی و تردید و دودلی افکنده بود. بنده هم فکر ثالثی به خاطرم رسید که به شعر درآوردم و در مجله سخن چاپ شد و آن این است:
برای تربیت کودکان،ظریفی گفت:
لوای مِهر وطن برفراشتن بهتر
ز قید تربیت غیر، طِفل ایران را
به هر حساب و نظر بازداشتن بهتر
به خانه پدری از برای تربیتش
به رسم طایفه همّت گماشتن بهتر…
یکی بگفت که: با این محیط و این فرهنگ
جواب رد به فلانی نگاشتن بهتر
که طفل را «چو معارف فساد و زنگ گرفت»
به مکتب دگران واگذاشتن بهتر…
به زعم بنده اگر راه چاره می‌جوئید
عقیم بودن و تخمی نکاشتن بهتر!
منبع : روزنامه اطلاعات
