طنز‌های اجتماعی کمال تبریزی یادآور کمدی نئورئالیستی قدیمی ایتالیاست؛ دوره‌ای که فیلم ساز‌های هوشمند آن جا به به کارگیری وضعیت‌های خاص اجتماعی و دست انداختن شرایط و قوانین جامعه، توانستند تناقض‌های تاریک فرهنگ در حال دگرگونی پس از جنگ را به نمایش بگذارند.
حالا این کارگردان به دنبال بهترین فیلمش مارمولک، به مضمون مرگ- و درکنارش ناموس- رو آورده ولی این جا حتی نمی‌تواند پیوند و هماهنگی لازم بین لحظه‌های مجزای مضمون‌های طنز با موضوع کلی فیلم ایجاد سازد.
بنابر این موفق نمی‌شود یک اثر کمدی منسجم به وجود آورد و در نتیجه هیچ نوع افۀ طنز گزنده‌ای ازبیشتر صحنه ها بگیرد…
اساس کمدی کما ل تبریزی این بار بیشتر بر پایه شوخی‌های ملایم و گاه بی‌مزه قرار گرفته و جالب است که شخصیت اول او، حاجی ناموس پرست ( رضا عطاران) درخیال خود به رابطه همسرش ( پانته آ بهرام) بامرد غریبه مرده ( پیمان قاسم خانی) فکرمی‌کند و یا در خواب می بیند یا با جنازه آن مرد حرف می زند.
این شوخی‌ها و طنر فیلمساز نه در پی بیان موضوع ونه انتقاد از مسأله‌ای است، و نه می‌تواند مقبول “طبقه حساس” قرار گیرد.
yjc
