اکبر صحرایی با اشاره به نقش مهم طنز در جذب مخاطب برای کتاب‌های حوزه دفاع مقدس گفت: در حالی که این نوع نگاه به دفاع مقدس می‌تواند کمک‌دهنده در وانفسای کتاب و کتابخوانی باشد، برخی از نویسندگان فقط بر تلخی‌های جنگ انگشت گذاشته‌اند.
به گزارش شیرین طنز، اکبر صحرایی، نویسنده، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با اشاره به نقش و تأثیر طنز در ادبیات دفاع مقدس گفت: من در بسیاری از کارهایم رگه‌هایی از طنز را جای داده‌ام؛ از «حافظ هفت» گرفته تا «دار و دسته دارعلی». نمی‌توانم این نوع نگاه را به جنگ از خاطر ببرم و نادیده بگیرم. طنز هم باعث جذب مخاطب می‌شود و هم زمینه را برای تقابل و مقایسه دو موقعیت فراهم می‌کند.
وی ادامه داد: طنز قابلیت‌های زیادی را برای کتاب‌های این حوزه ایجاد می‌کند؛ مثلاً می‌تواند لایه‌هایی از انتقاد و بیان ضعف‌های موجود را در خود جای دهد و موضوع را برای مخاطب جذاب‌تر کرد. از سوی دیگر؛ اگر کار به صورت جدی باشد، همراه با خود موضع‌گیری دارد، اما در کار طنز ظرفیت‌ها افزایش می‌یابد و نگاه‌ها تغییر می‌کند. با وجود اینکه این قابلیت در موضوعی مانند دفاع مقدس خوب جواب می‌دهد، اما نویسندگان ما عمدتاً انگشت روی تلخی‌های جنگ گذاشته‌اند؛ در حالی که می‌توان با استفاده از این روش وانفسای کتاب و نشر را از این وضعیت خارج کرد.
صحرایی با جذب مخاطب نسل جدید به سمت کتاب‌های دفاع مقدس با استفاده از این روش اشاره کرد و یادآور شد: انتشار این دسته از آثار بازخورد خوبی هم در میان مخاطبان به ویژه مخاطبان نسل جدید دارد. تاکنون 250 هزار نسخه‌ای که از آثارم به فروش رفته، عمده آنها در مایه‌های طنز بوده‌اند. اگر نویسنده‌ای بتواند سلیس و روان بنویسد و با هنرمندی طنز را در داستانش به کار برد، می‌تواند در جذب مخاطب جوان موفق باشد.
نویسنده کتاب «حافظ هفت» به طنز در میان آثار دفاع مقدس اشاره کرد و افزود: عمده کار طنز در این حوزه معطوف به سینما بوده است که متأسفانه شاهد این هستیم که گاه این طنز‌ها از حالت فاخر خود خارج شده و راه دیگری را پیش می‌گیرند. خوشبختانه هنوز این نگاه مبتذل به طنز وارد ادبیات داستانی ما نشده و شاید یکی از دلایلش کم‌توجهی نویسندگان حوزه جنگ به طنز است.
وی در پایان سخنان خود مطرح کرد: البته در مقایسه با دفاع مقدس، ادبیات حوزه انقلاب اسلامی مظلوم‌تر و نحیف‌تر است؛ چرا که از سوی مسئولان و خود نویسندگان مورد بی‌مهری قرار گرفته است. در مجموع نویسندگی در ایران به سمت حرفه‌ای شدن پیش نرفته و عمده کارها به صورت موردی انجام شده است.
