کاریکلماتورهای ابوالقاسم صلح جو :
“بِیتِ” آخر شعرم را، اجاره دادم!
پرندۀ سکوت، روی درخت بید آشیانه دارد!
به غیرت شانه هایم بر می خورد ، وقتی سرت را زمین می گذاری!
“صادق”بود، “هدایت”اش کردم!
جگر شیر داشت و دل خر، که دکّان اش را پلمپ کردند!
با اینکه گرم پوشیده بودم، دلم لرزید!
همه را لخت می کند، عزرائیل سرِگردنۀ مرگ!
تا پا به سِن گذاشتم، تماشاگران پیری ام را تشویق کردند!
چون آب ورنگی داشت، نقّاش شد!
اعتراف کرد “شیشه”ای که شکست!
باسیم بُکسِل، قرعه “می کشید”!
آنقدر”سیم”کِش رفته بود که نقره فروشی باز کرد!
“بید”مجنون، قالی لیلی را خورد!
پشتِ طاقت ام، شکست!
نُه دور کیلومتر صفرکرده است، دایناسور امروزی!
دربازار”سیاه”، تبعیض نژادی وجود دارد!
اسرائیل، “نوار”غزه را سی دی کرد!
سکتۀ شعرم، قافیه را فلج کرد!
“ختم”روزگار بود، مشکی پوشیدم!
شلوغترین سرزمین تنهائی است، فضای مجازی!
برای رسیدن به نتیجه، سرعت ام را زیاد گردم!
بااینکه زیاد می فروخت، نان اش بوی کم فروشی می داد!
روی”دریا”، به اندازۀ وزن هم حجم ام، از وزن ام کاسته می شود!
جبر، به اخیار مجبور شد!
آنقدر از حرف هایم”بهره”گرفت، تا”ربا”خوار شد!
قطع ید شدم، بدون خونریزی!
برای “پائین” آوردن تب ام، دکتر از نردبان”بالا”رفت!
