وعده!
گفته بودی چو «نماینده» شوم، یکماهه
فقر را ریشه کن از شهر شما خواهم کرد
مسجد و مدرسه، گرمابه و بیمارستان
به تمنّای دل خلق، بنا خواهم کرد
بعد احداث زمین چمن و ورزشگاه
روی بر ساخت استخر شنا خواهم کرد
گره از کار فروبسته ی همشهری ها
با سر انگشت خود البته که وا خواهم کرد
هر که بیکار بود زود گذارم سرِ کار
هر که بیمار، منش درد دوا خواهم کرد
وان که درخواست کند وام طویل المدت
بهر پرداخت به وی سعی سزا خواهم کرد
هر که قاچاقچی و محتکر و معتاد است
کمرش را به یکی ضربه دو تا خواهم کرد
امتیازات به ارباب هنر خواهم داد
سره از ناسره البته جدا خواهم کرد
ز حقوقی که به من بهر وکالت دادند
قرض هر آدم نادار ادا خواهم کرد
قشر آسیب پذیری که در این منطقه است
ز خود البته که فی الفور رضا خواهم کرد
دامداران صفاکیش و کشاورزان را
با یک اقدام بجا خویش کفا خواهم کرد
بخت اگر یار شود حاجت حاجتمندان
به ولایات دگر نیز روا خواهم کرد
جلو سیل و زمین لرزه سپر سینه ی خویش
جهت رفع قضا، دفع بلا خواهم کرد
کارها چون همه گیرد سر و سامان تازه
بهر تفریح شما فیل هوا خواهم کرد….
***
گفتم آن روز که:اینقدر شعارات کذا
مده و نیز مفرما که چها خواهم کرد
گوید امروز که : الوعده وفا یا اخوی
آن که را گفتی بر وعده وفا خواهم کرد
تا نپرسند اهالی ز شما : «پس چی شد؟»
وعده کن دوره ی بعد این همه را خواهم کرد!
شاعر : عباس خوش عمل کاشانی (شاطر حسین)
