رسیده لحظه ی آخر علی بیا به برم

با عرض تسلیت به مناسبت ایام آخر ماه صفر و فرا رسیدن سالروز رحلت رسول اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و امام رضا (ع) اشعاد زیر از اسماعیل تقوایی (شاعر و طنزپرداز) تقدیم می شود :

به مناسبت فرارسیدن رحلت رسول اکرم (ص) :

رسیده لحظه ی آخر علی بیا به برم
بیا بگیر به زانوی خود دمی تو سرم

بیا نبی به تو گوید نگفتنی ها را
بیا به گوش تو گویم کنون که محتضرم

بیا به یاد گذشته کمی سخن گوییم
بیا زآتیه گویم هر آنچه باخبرم

به یادم آیم علی جان ،به بسترم خفتی
برای حفظ وجودم تو بوده ای سپرم

تو ذوالفقار به کف جانفدای من بودی
تلاش تو به غزا بوده مایه ی ظفرم

بدم چو موسی عمران،تو بوده ای هارون
درخت زندگیم را تو بوده ای ثمرم

به وقت تلخی ایام بعد یاد خدا
همیشه یاد تو بوده به کام ،چون شکرم

از این جهان بروم لیک ناگران هستم
مصائبی که رود بر تو آیدم نظرم

علی…جان تو و جان دخترم زهرا
امانتی است به دستت،ستاره سحرم

به درب خانه ی تو آتشی بیفروزند
به پشت در برود دختر نکو ثمرم

به ضربه ای که زند جانی مدینه به در
زدرد ناله زند فاطمه .. الا پدرم

به دست بسته عدوسوی مسجدت ببرد
زند به جان من اینگونه حالتت ،شررم

زمان هجر من وفاطمه بود کوتاه
زدست تو برود آن نهال نو ثمرم

به خیمه گاه عزادر بهشت عدن خدا
برای فاطمه ام بیقرار ونوحه گرم

شهادت امام حسن مجتبی (ع) :

ای پسر حیدر و زهرا حسن(ع)
ای به کرم فاقد همتا حسن (ع)

جلوه ی حسنت همه عالم گرفت
شهره ی بر یوسف زهرا حسن

قبر تو بی شمع وچراغ وغریب
خاک بقیعت شده ماوا حسن

صلح تو بانی قیام حسین(ع)
صالح مظلوم به دنیا حسن

بهر غریبی تو این بس بود
گفته خودی زخم زبانها حسن

گر که خیانت به سپاهت نبود
فتح تو می گشت مهیا حسن

زخم به پای تو بزد خارجی
چون تو شدی اهل مدارا حسن

زهر جفا بر تو بداد همسرت
دشمنیش کرد هویدا حسن

ای بفدای دل خونی تو
جان ودل جمله احبا حسن

خواهر تو شیون وزاری نمود
دید چو آن پاره جگرها حسن

قاسم وعبدالله تو حاضرند
گریه کنان غرق تماشا حسن

دفن تو در پیش پیمبر نشد
خصم علی عامل دعوا حسن

پیکر بی جان تو آماج تیر
شد زسوی دشمن رسوا حسن

آه از آن لحظه که از جای تیر
شد گل خون ازتو شکوفا حسن

اینهمه مظلومیت ای مجتبی
شد شرری بر دل زهرا(س) حسن

شهادت امام رضا (ع) :

پایان صفر آمده دل زار وغمین است
چون شیعه عزادار مه هشتم دین است

مرغ دل ما پر بزند سوی خراسان
با نوحه گری در حرمش چله نشین است

فریاد غریبی رضا آن شه مظلوم
از فرش زمین خاسته تا عرش برین است

او آمده مسموم ز مهمانی مامون
خونین جگر از زهر جفاکاری وکین است

درحجره تنهایی خود در تب وتاب است
می پیچد و می نالد وغلطان زمین است

آرد به لبانش همی نام جوادش
آوای دلش در طلبش زار وحزین است

درلحظه ی آخر بیامد به کنارش
زیر سر او زانوی آن ماه جبین است

سخت است که بیند پسری مرگ پدر را
پر ازغم واندوه زمان است وزمین است
شاعر : اسماعیل تقوایی