جلسه ی هفتگی طنز خندیشه ساعت ۱۶ مورخ ۲۵ دی ۹۵ برگزار شد.
به گزارش شیرین طنز، به نقل از خبرنگار حوزه هنری فارس (محمود برزین)، جلسه ی انجمن خندیشه تحت الشعاع اسباب کشی حوزه هنری بود تا جایی که میرفت اولین انجمن سرپایی کشور شکل بگیرد که به همت بروبچه های خندیشه چند پُشتی و گلیم تهیه شد تا انجمن سرپایی تبدیل به انجمن درویشی شود(یحتمل جلسه ی بعدی در کامیون حاوی اسباب برگزار شود).
از قضا جلسه ی دیروز با حضور پر شکوه طنزپردازان اقصی نقاط استان که از شهرستان های جهرم، مرودشت و لارستان آمده بودند حال و هوای دیگری داشت.
جلسه ی دیروز نیز خالی از حاشیه نبود که از مهم ترین آنها می توان به برداشتن تنها یک لیوان چایی از سینیِ چایی گردان توسط دکتر قیصری اشاره کرد (آخر ایشان همیشه دوتا بر می داشت).
در ادامه جناب آقای گروسی مشغول به سخنرانی های خود در باب طنز و تاریخچه ی آن در نمایشنامه ها و تئاترها شد تا نشان دهد زکات علم، آموختن است. همچنین قرار بر این شد خمس دارایی علمی خود را نیز در جلسات آتی پرداخت کند.
حمید گروسی طی سخنانی جایگاه طنز را با عنوان کمدی در تاریخ هنر نمایش در کنار تراژدی و درام از پایه های محتوایی این هنر دانست و سپس با اشاره به کارکرد طنز در تدوین نمایشنامه های تاریخی به ریشه های نمایش ایرانی با عنوان شبیه خوانی پرداخت.
وی با توصیف شخصیت های طنزپیشه در نمایش های تاریخی ایران، به تاریخچه نمایشنامه نویسی معاصر پرداخت و با اشاره به متن های نمایشی همچون “جعفر خان از فرنگ برگشته” جایگاه طنز را در نمایش معاصر جهان و ایران بسیار گسترده و مهم توصیف کرد.
مهم ترین غایب این جلسه سرکار خانم محبتی (یکی از ستون فقرات خندیشه) بود که به دلیل مصدومیت از ناحیه مینیسک پا قادر به همراهی تیم خندیشه نبود. همچنین رضا زارعی (بنویسید رضا زارعی، بخوانید غایب الرعایا) به علت دو کارتِ بودن از حضور در این جلسه محروم بود.
از مهم ترین صحبت های دیگر جناب گروسی این بود که خنداندن مردم دو کشور ایران و ایتالیا به دلیل داشتن ادبیات غنی بسیار سخت می باشد. نگارنده ی این مطلب با شنیدن این سخن از استاد گروسی به چرایی تصاحب رتبه ی دوم کشورمان در بین کشورهای غمگین دنیا پی برد.
در حین جلسه نیز مشخص شد که جمع واژه ی استاد میشود استادان، نه اساتید. و “اُووسا” نیز همان استاد می باشد که شاگردان میوه فروشی اشتباهی به کارفرمای خود می گویند.
بنابراین مقرر شد بعد از این استاد قیصری را اُووسا قیصری بنامیم. ولی قول دادند آجرها را آرام بیندازند بالا….
در پایان نیز خندیشه ای ها پس از بوسیدن چهارگوشه ی حوزه هنری، رسماً وداع تلخی با این بنای تاریخی داشتند. قرار است حوزه هنری به عنوان یکی از آثار باستانی به موزه لوور پاریس فرستاده شود. و در عوض آنها منشور کوروش را از انگلیس بگیرند و پس بفرستند.
البته ناگفته نماند که مکان جدید حوزه هنری بنایی می باشد که پشت باغ جنت قرار دارد. و برخی دوستان زیبایی آن را در حد باغ های معلق بابِل گزارش کرده اند.
