امر به معروف در قالب طنز برای جامعه کنونی ایران ضروری است

شاعر طنزنویس گفت: طنز، با برجسته سازی معایب و نواقص، مسوولیتی برابر با امر به معروف و نهی از منکر را انجام می دهد.

به گزارش شیرین طنز، به نقل از ایرنا سعید بیابانکی شامگاه یکشنبه 3 خرداد 94 در گفت و گو با خبرنگاران زنجان افزود: طنز سعی می کند نواقص و معایب جامعه را با زبانی شیرین و فرهیختگی مطرح کند و آن را در معرض دید مردم و مسوولان قرار دهد.

وی یادآورشد: بسیاری از آثار ماندگار و خلق شده در ادبیات کشور نیز با طنز آمیخته هستند و می توان لحن طنز گونه را در آثار مولانا، حافظ، سعدی، زاکانی و دیگر نویسندگان و شعرا مشاهده کرد.

بیابانکی اظهار کرد: در صورتی که امروز نیز شعرا و نویسندگان قصد تولید اثر ماندگاری دارند باید متوجه باشند که آثار آنان با طنز گره خورده باشد. این استاد طنز کشور با بیان اینکه طنز زبان مشترک تمامی کشورها و اقوام است، گفت: زبان وسیله ابداع و ابتکار عمل در طنز به حساب می آید و هر قوم و ملتی متناسب با ظرفیت زبان خود دست به ابتکار عمل و ایجاد طنز می زند.

وی طنز را وسیله ای برای بیان نواقص و معایب جامعه عنوان کرد و ریشه آن را در جامعه و مشاهده عملکرد، اقدامات و واکنش های مردم و مسوولان برشمرد. بیابانکی ادامه داد: طنزی درست است که به نقد مفاهیم بپردازد و نه به نقد افراد و مفاهیم را به چالش بکشاند و از رذیلت یا فضیلت بودن آنها سخن بگوید.

این نویسنده کتب طنز گفت: در کشوری همچون ایران که در همه برهه های تاریخی با بحران های مختلف مواجه بوده است، طبیعی است که طنز در هر عصری متناسب با شرایط جامعه و آن دوران به بیان تعارض ها و تضادهای موجود در جامعه نیز بپردازد.

وی تاکید کرد: امروز نیز که جامعه ایرانی در حال گذر از جامعه سنتی به مدرنیته است، طبیعی است که طنز بار دیگر وارد میدان شده و به مدد لحن شیرین خود جامعه را به نقد بکشاند.

بیابانکی به پیشینه قوی و سابقه طولانی ایرانیان در نثر و نظم اشاره کرد و افزود: در طنز نیز ایرانیان سابقه هزار ساله دارند و طبیعی است که کیفیت شعر و نثر طنز آنان نیز قابل توجه باشد.

**** امر به معروف در قالب طنز برای جامعه کنونی ایران ضروری است

خلیل جوادی دیگر استاد طنز نویس کشور نیز گفت: طرح مشکلات و معضلات کنونی کشور در قالب طنز برای امر به معروف و نهی از منکر موضوعی بسیاری ضروری و الزامی است.

وی یادآورشد: طنز در صورتی که به معنای حقیقی و مصلحانه به کار رود، در حقیقت همان وظیفه امر به معروف و نهی از منکر را بر دوش می کشد.

جوادی افزود: هیچ کشوری نمی تواند مدعی باشد که در آن معضلی وجود ندارد و هر جامعه ای نیز برای پیشرفت نیازمند رفع معضلات و مشکلات است.

وی اظهار کرد: باید برای رفع مشکلات و شناخت معضلات آنها را طرح و بیان کرد و طنز به کمک این حوزه می شتابد و با نشان دادن و برجسته ساختن کاستی و معایب جامعه این مشکلات را به نمایش می گذارد.

این نویسنده کشور گفت: متاسفانه هم اکنون در کشور بسیاری به اصل توصیه های دینی توجه نمی کنند و باید به آنان این موضوع را یادآور شد و تاکید کرد که اصل بر فرع مقدم است.

وی طنز را زمینه ای برای برجسته کردن تاکید بر اصلی همچون صداقت و پرهیز از دروغ گویی عنوان و خاطر نشان کرد: زمانی که اصولی مانند خودداری از دروغ گویی، ریا و دزدی که در دین اسلام به شدت نهی شده است، کنار گذاشته می شود و فرعیاتی مانند نوع لباس و پوشش افراد برجسته می شود، طنز باید به میدان آمده و تذکرات لازم را با برجسته ساختن معضلات به افراد بدهد.

جوادی به نگرانی و ترس برخی هنرمندان از بیان حقایق اشاره کرد و ادامه داد: ‘طنز یک کار فرهنگی است و چه اتفاقی افتاده است که باید از صحبت هایی که در قالب کار فرهنگی مطرح می شود، ترسید، آیا این افراد دچار آلودگی فکری شده اند؟’

استاد طنز نویس کشور با بیان اینکه ذهنیت مردم در چارچوب های از پیش تعیین شده ای شکل گرفته است، خواستار آشنا سازی مردم با طنز و طنز نویسی شد و گفت: برخی از ذهنیت هایی که مردم دارند غلط است و طنز نویسان وظیفه دارند که این عادت های غلط را تغییر دهند و اصلاح کنند.

**** طنز اعتراضی در لباس هنر است

ناصر فیض نویسنده و طنز پرداز کشور گفت: طنز از مضامین و مفاهیم هنری به بهترین شکل برای بزرگ نمایی زشتی های جامعه استفاده می کند تا در لباس هنر برای رفع مشکلات بکوشد.

وی افزود: با یک نگاه به گذشته کشور، می توان دید که طنز ریشه در تضارب آرا، تنش و تعارض های جامعه در طول تاریخ داشته است.

فیض یادآورشد: طنز ناهنجاری ها را هدف قرار می دهد، اما چون بیان صریح این ناهنجاری ها تلخ است، طنز به کمک بازگویی این زشتی ها می آید و مطلب را قابل تحمل تر و دل نشین تر می کند.

وی اظهار کرد: نباید از این ظرفیت موجود در زبان فارسی غافل شد و متوجه بود که طنز بخشی از ادبیات، فرهنگ و هنر این کشور است و گاه مورد غفلت و بی توجهی قرار می گیرد.

این نویسنده طنز پرداز کشور گفت: حافظ، عبید زاکانی، سعدی و مولانا کسانی بودند که علاوه بر آشنایی کامل با فرهنگ مردم، از بزرگان طنز محسوب می شوند.

وی خاطرنشان کرد: ایرانیان از آغاز زبان پهلوی تاکنون از زبان طنز بهره مند هستند و این موضوع نشان دهنده عمق قدمت تاریخی این هنر نزد این ملت است.

فیض ادامه داد: البته بهره گیری از طنز در دوره مشروطه شدت بیشتری گرفت و طی دهه های گذشته با فراز و فرودهایی همراه بود.

این نویسنده طنز پرداز ایران را از کشورهای برتر جهان در حوزه طنز خواند و گفت: با اتفاقی که در سال 57 رخ داد و ملت ایران نشان دادند که می توانند برای سرنوشت خود تصمیم بگیرند و در مقابل ظلم بایستند ثابت کردند که می توانند در تمام عرصه ها موفق عمل کنند.

وی تاکید کرد: در مدت زمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز با تضادها و تعارض هایی که دشمنان و مدعیان دفاع از حقوق بشر از خود نشان داده اند، فضا و زمینه برای طنز پردازی بیشتر فراهم شده است و از سوی دیگر با ابتکار عملی که شاعران در دست داشتند توانستند طنز را در اغلب قالب های شعری از جمله شعر نو و حتی فرا نویی معرفی و به جهان عرضه کنند.