به گزارش مشرق، احترامی از قدیمی‌ترین نویسندگان ادبیات کودک و نوجوان ایران بود که مجموعه کارهای «حسنی» او از دهه ۶۰ تا امروز با مجموع تیراژ چندمیلیونی همچنان یکی از محبوب‌ترین کتاب‌های کودکان به‌شمار می‌رود.
رضا ساکی درباره منوچهر احترامی می‌گوید: اگرچه آقای احترامی هرگز ازدواج نکرد و بچه‌ای نداشت، اما خواهرزاده‌ای داشت که وجود او عامل اصلی خلق آثار به‌یادماندنی‌اش شد.
این طنزپرداز می‌افزاید: البته دهه 60 دهه رونق ادبیات کودک بود و نسل افرادی همچون احترامی به هزار و یک دلیل در آن دوران به ادبیات کودک پرداختند. شاید یکی از دلایل آن این بود که نمی‌توانستند در آن فضا حرف‌های جدی خود را مطرح کنند.
او اظهار می‌کند: کودکی درون وجود منوچهر احترامی باعث می‌شد که او بتواند به راحتی با کودکان ارتباط برقرار کند و از دریچه دید آنان به زندگی و مسائل پیرامون آن‌ها نگاه کند. شعرهای «حسنی» که چند نسل با آن سر کرده‌اند خود نوستالژی ماندگار آن دوران است.
رضا ساکی می‌گوید: احترامی علاوه بر خلق آثار کودک در داخل، با ادبیات کودک جهان نیز آشنا بود و چهره‌های سرشناس این حوزه را به خوبی می‌شناخت و همین موضوع بر روی کیفیت آثار او تأثیر داشت.
منوچهر احترامی متولد سال ۱۳۲۰ در تهران، در مدرسه‌های مروی و دارالفنون دوران تحصیل را طی کرد و از دانشکده حقوق دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. او سال‌ها به عنوان طنزنویس با نشریات مختلف همکاری داشت؛ از جمله آثارش را در مجله «گل‌آقا» با مدیریت کیومرث صابری فومنی (گل آقا) چاپ می‌کرد.
احترامی طنزنویسی را به طور جدی از سال ۱۳۳۷ با مجله «توفیق» آغاز کرد و امضاهای مستعاری همچون «م. پسرخاله» و «الف اینکاره» از امضاهای اوست.
این طنزپرداز مجموعه‌ای از آثارش را در کتاب «جامع الحکایات» منتشر کرد و چاپ بخشی از داستان‌های طنزش را در مجموعه «بچه‌ها من هم بازی» تدارک دید. در دوران حیاتش بیش از 50 عنوان کتاب برای کودکان نوشت و منتشر کرد که «حسنی نگو یه دسته گل»، «خروس نگو یه ساعت»، «خرس و کوزه عسل» و «دزده و مرغ فلفلی» از آن جمله‌اند.
منوچهر احترامی 22 بهمن‌ماه سال ۱۳۸۷ بر اثر نارسایی قلبی در یکی از بیمارستان‌های تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.
مشرق
