menu
shuffle search add person
انصراف
cancel

شیرین طنز را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید :

keyboard_double_arrow_left keyboard_double_arrow_right

پیشنهاد
شگفت انگیز

بزن بریم

بیخیال

رضا رفیع منبع موثق

پا تو کفش سیاسیون، دختر ترامپ و دیگران در منبع موثق

گفت و گو با رضا رفیع درباره برنامه منبع موثق

شهرت عمومی رضا رفیع به اجرای «قند پهلو» برمی گردد؛ علاقمندان به طنز مکتوب اما او را با نشریه «گل آقا» و ستون های طنزش در نشریات می شناسند. رفیع مدتی است برنامه «منبع موثق» را روی آنتن شبکه چهار دارد که محور آن شوخی با چهره های سیاسی و اتفاقات روز است. با این طنزپرداز درباره «منبع موثق» گپ زدیم.

*پیش از «منبع موثق» تجربه شوخی با اخبار را هم در رسانه مکتوب داشته اید و هم در تلویزیون.

بله ؛‌این برنامه ادامه کارهای قبلی من است؛ بجز «قند پهلو». من مدت هفت سال برنامه ای صبحگاهی داشتم به نام «پا تو کفش اخبار» که منوال آن همین بود. «منبع موثق» ادامه پخته شده همان نگاه است به اضافه این که حالا مستندتر شده و همزمان تصویر خبرها در مانیتور پشت سر من نمایش داده می شود. ورود برنامه خیلی جدی است و به مرور طنز غالب می شود. در این برنامه فقط مونولوگ هست و گاهی استندآپ کمدی که البته خیلی کمرنگ است. چون ما به سمت کمدی پیش نمی رویم و رویکردمان انتقاد با زبان طنز است.معمولا سراغ خبرهایی می روم که اصلا خنده دار نیست و در نگاه اول شاید تصور شود نمی توان از آن طنز بیرون کشید. نقطه آغاز طنز جایی است که طنزپرداز تحلیل خود را شروع می کند. این یک ویژگی است و دلایل دیگری هم هست تا برنامه در شبکه ای که مختص فرهیختگان است و عموم مردم مخاطب آن نبوده اند، دیده شود. خدا را شکر بد عمل نکرده ایم.

*خوبی برنامه زمان کوتاه آن است؛ خودتان خواستید برنامه ۱۵ دقیقه باشد؟

پیشنهاد آقای پورحسین بود که با ۱۵ دقیقه شروع کنیم و بعدا زمان آن را اضافه کنیم. معتقدم هر چه برنامه خلاصه تر باشد هیجان آن بیشتر است و بیشتر هم بیننده دارد. حتی آقای دکتر پورحسین می گویند برنامه را کامل می بینند. خب مدیر شبکه که نمی تواند همه برنامه ها را ببیند اما چون برنامه ما ۱۵ دقیقه است می توانند وقت بگذارند. این قاعده شامل خیلی از برنامه هایی که زمان شان کم است، می شود.

*برای انتخاب اخبار تیم مشخصی وجود دارد؟ اصولا مبنای تان چیست؟

نه، در همه برنامه های زنده که روی آنتن داشته ام،‌تیم نبوده ام و «یه تیم» هستم. البته «یتیم» هم هستم و پدرم در قید حیات نیست. حوالی عصر اخبار را تهیه می کنم و تا فاصله شروع برنامه نکات طنز زیر آن یادداشت می کنم و بعضی ها هم فی البداهه است. این شتاب یکی از گردنه های سخت برنامه است؛ زمان کم است و تند تند باید خبرها را بخوانم؛‌در حالی که پر است از شوخی های سیاسی با مسولان و موضوعات حساس. طبعا عبور از لایه ها و موانع کار را سخت می کند. اگر چه برنامه ۱۵ دقیقه است اما دست کم ۲ ساعت از من انرژی می گیرد. شب هایی شده که در خواب هم درگیر اخبار و برنامه بوده ام. چند شب پیش خواب آقای دکتر جهانگیری را دیدم!‌گفتند آقای رفیع،‌ماجرا خیلی هم این جوری نیست (با خنده).

*از آقای جهانگیری نام بردید، گاهی احساس می شود دوز نقد دولت زیادی بالا است.

دغدغه من درست گویی و ادب و نجابت در طنز پردازی است و قصد ندارم کینه جویی کنم. ولی وقتی نکته ای پیدا شود کاری به جناح سیاسی آدم ها ندارم. تازه؛‌من با آقای جهانگیری رفیق هستم و از من تعریف کرده اند.

*واقعا توصیه ای که فلان حرف را بزنید و فلان کس را بکوبید وجود ندارد؟

هیچ وقت توصیه ای نداشته ام اما به شکل موردی اتفاقی در منطقه و کشور پیش می آید که مسائل امنیتی را دربرمی گیرد و طبیعی است باید در جریان باشم موضع صدا و سیما چیست. اما این که درباره کی بگویید و چه بگویید وجود نداشته و این بخاطر سعه صدر مدیران رسانه ملی است. این روحیه باعث گسترش فرهنگ طنز می شود و گاهی هم اگر هدایت کنند ایرادی ندارد. چرا باید این ظرفیت را رها کنیم تا در آن طرف آب بدون ملاحظه و دلسوزی از آن استفاده شود. چه ایرادی دارد بخشی از این دمل های چرکین را نیشتر بزنیم و مطرح کنیم؟ ضمن این که می دانیم مجری و سازندگان برنامه مال همین سرزمین هستند و و عرقشان به کشورشان ثابت شده است. در این برنامه سعی کردم همان نگاه که در «گل آقا» هست در«منبع موثق» جریان داشته باشد.

*قبل از آنتن یا موقع اجرا شده احساس کنید شوخی تان درنیامده یا اصلا ممکن است یک وقت فکر کنید شوخی های بامزه تان ته کشیده؟

من تجربه اجرای هفت ساله داشته ام و از آن سو منبعی در درونم هست که فقط لطف خدا است و باعث می شود در لحظه بتوانم شوخی کنم. ضمن این که خبرها هر روز متفاوت و متنوع است و دست طنزپرداز را باز می گذارد.

*خودسانسوری هم می کنید؟

یک خودسانسوری مثبت داریم که طبیعی است…

*منظورم خودسانسوری لحظه ای است؛‌این که از گفتن بعضی حرف ها پشیمان شوید.

بله؛ خیلی وقت ها برای گفتن یا نگفتن یک جمله در کسری از ثانیه تصمیم می گیرم. اصلا هیجان برنامه انتقادی به همین است که مخاطب می داند مجری نفس به نفس اوست. روز اول مشورت می کردند که «منبع موثق» تولیدی باشد. گفتم اگر برنامه ای بخواهد پا بگیرد و جذاب باشد باید زنده پخش شود. حالا این که مجری چطور خود و بحث را هدایت کند، به تجربه ،‌دانش ، میزان شناخت از جریان ها ،‌مطالعات دینی و… برمی گردد.

*هفته پیش که می خواستید گفته های رئیس جمهور آمریکا علیه ایران را نقد کنید یک مصرع از حافظ عاریت گرفتید: «حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت.» بعد گفتید:«ترامپ نه جمال دارد نه ملاحت. حالا باز دخترش یه چیزی.» شوخی با زیبایی ایوانکا ترامپ واکنشی نداشت؟

نه. طنز پردازی در تلویزیون سخت ترین نوع طنزپردازی است. حتی مدیر وقت سازمان در دهه هفتاد گفته بود طنز موفقی که در گل آقا داریم بعید است در تلویزیون موفق باشد. در برنامه ای که باید ملاحظه حریم و حرمت ها را بکنید و در عین حال وظیفه طنز که ایجاد لبخند است را از یاد نبرید،‌کار خیلی سختی دارید. شگردهایی هست که بخاطر تجربه بدست می آید؛ در جاهایی فتیله شوخی انتقادی سیاسی را بالا می برید و جاهایی یک سری بدجنسی های مباح که حرمت شکن نباشد انجام می دهید. در حدی که دو زاری خود مخاطب بیفتد. مثل همین مثالی که شما زدید؛ بله چهره دختر ترامپ بر عکس پدرش که قیافه ای خشن دارد، لطیف تر است. از طریق همین ویژگی متضاد می توان با رئیس جمهور آمریکا شوخی کرد.

منبع : تبیان

chatنظرات شما

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

اپلیکیشن کبریت کم خطر