میشود گفت که سابقه طنزنویسی دوران معاصر برمیگردد به نخستین روزنامههای دوران مشروطیت.
طنزنویسی از نخستین طرزهای نگارش و شیوههای ادبی در دوره جدید ادبی و فرهنگی و حتی اجتماعی ایران است؛ سنتی که البته ادامه یافت، بهطوری که در طول این صدواندی سال، روزنامهها و مجلات و کتابهای طنز همواره بازار گرمی داشتهاند.
در این میان نام چند طنزنویس و چند روزنامه و مجله شاخصتر است؛ مثلا روزنامه نسیمشمال یا چرند و پرند دهخدا. عمران صلاحی، در کتاب “طنز در کاغذ کاهی” که مشتمل بر ۵ مقاله است، سیر تاریخی نوشتههای طنز را دنبال کرده و قوت و ضعفهای آن را یادآور شده و نظراتی ابراز کرده است. اما این کتاب علاوه بر اینکه جزو معدود کتابهایی است که طنز در آن جدی گرفته شده است چند حسن دیگر هم دارد: یکی نثر دلربای عمران صلاحی، دیگری نمونهها و شاهد مثالهایی که در لابهلای نوشتهها میآورد که انصافا توجه هرکسی را جلب میکند و دریچهای باز میکند به روی مشتاقانی که میخواهند هم طنز را بهتر بشناسند و هم طنزپردازان را.
مطلب دیگر اینکه نویسنده به این نوشتهها صرفا از لحاظ ادبی نگاه نمیکند و هر گاه که لازم میبیند به اوضاع و احوال فرهنگی و اجتماعی نیز نقبی میزند و بسیاری حرفها و نکتهها را طرح میکند که هم مخاطب را به فکر وامیدارد و هم جا برای تحقیقات و پژوهشهای جدی میگشاید.
منبع : همشهری دو – امیر مولایی