نمره ی اخلاق!
آدم اگر خوی بهیمی گرفت
فاصله از عقل صمیمی گرفت
باده زد از جام هوس مست شد
بنده ی ابلیس شد و پست شد
کرد چو در مکتب او ثبت نام
یاد خدا برد ز خاطر تمام
تا که برد بهره ز تعلیم نفس
بست کمر از پی تعظیم نفس
دامنش از آب خطا خیس شد
رفت و پسر خوانده ی ابلیس شد
منطق فرعونیش از ابلهی
خانه ی دل کرد ز معنا تهی
گفت : خدا چیست؟ پیمبر کدام؟
نیست مرا غیر خود من امام
کافر مطلق شد و بی اعتقاد
داد به شیطان دل و با حق نداد
رشته ی پیوند خدا را گسیخت
آب پدر خون برادر بریخت
گول شد و حرمت مادر شکست
از دو سه جا کله ی خواهر شکست
تا به همه دست درازی کند
خاست که تا اسلحه سازی کند
مستبد و یاغی و قلدر شود
مُفت خور و باغی و نان برشود
اسلحه وقتی دم دستش نبود
پا به لگد پنجه به سیلی گشود
گاه به اردنگی و پس گردنی
شد همه مشغول ستم کردنی
گمشده در وادی بی باوری
بد قلقی کرد و اباحیگری
مال یتیم و فلج و بیوه خورد
دزد رعیت شد و بس میوه خورد
باج سبیل از که و از مه گرفت
آینه ی جان و دلش مه گرفت
قصد ندارم سرتان را به درد
آورم از این که به عمرش چه کرد
ختم کنم شعر به ابیات چند
خواه تو طنزش بشمر خواه پند
جان برادر چو بشر خو به شر
کرد در این دامگه پر خطر
نام بد از خویش گذارد به جا
فاتحه بهرش همه باشد هجا
ای بشر خوب چرا بد کنی؟
راه رسیدن به خدا سد کنی؟
پنتی و بی غیرت و بیرگ شدن
گرگ شدن خوک شدن سگ شدن
در خور انسان جوانمرد نیست
جان شما جز غم و جز درد نیست
خاطر همنوع پریشان مکن
ظلم و ستم در حق ایشان مکن
نیست هنر فتنه گری سر کشی
تیغ زدن مفسده خنجر کشی
نیست هنر بمب اتم ساختن
جامعه را در خطر انداختن
نیست بشر هر که به شر خو کند
دست به قداره و چاقو کند
نیست بشر آنکه چو حیوان زیَد
پر خورد و خوابد و آنگه ریَد
آدم خودخواه خدا خواه نیست
بنده ی نفس است و دل آگاه نیست
هر که به صورت چو بنی آدم است
گر به جهان محرم و نامحرم است
نمره ی اخلاق ندارد چو بیست
نیست بشر نیست بشر نیست نیست
شاعر : عباس خوش عمل کاشانی
