نوروزنامه!
عید از راه آمد اما نیست ما را رخت نو
رخت نو مال کسی باشد که دارد بخت نو
جامه ی ده سال پیش خویش را پوشیده ام
تازه آن را هم در آوردم اخیرا از گرو
پیرهن-شلوار مردم بر تن خود کرده اند
بنده دارم بر تن خود چون زمستان پالتو
عید در قاموس هر کس معنیی دارد جدا
خواهی ار استاد معنا دان شوی از من شنو :
آدم بیچاره را عید است فصل آه سرد
کز نهاد خود برون می آورد هر روز و شو
مرغ و بوقلمون به خوابش هم نمی آید که نیست
قاتقش جز آش کشک و اشکنه با نان جو
چهره اش هر چند خندان است اما در دلش
صد بد و بیراه می گوید به عید و سال نو
هی به خود گوید که افتادم عقب از کاروبار
کاش اصلا عید لامصب نمی آمد جلو
قیمت آجیل و شیرینی نمی پرسد ز کس
چون که می داند به قلبش سکته می آید یهو
نرخهای میوه را اصلا نمی گیرد سراغ
تا نلرزد دست و پایش غش کند گردد ولو
بر فراز سفره ی گسترده اش بس عیدها
دیده ام با دیده ی خود نی که فرمایم غلو:
کاچی و کشگینه دوغ و نان خشک و اشکنه
نه خوراک بره و ماهی نه تیهو با پلو
بر سرش از بسکه پتک فقر می آید فرود
خویشتن را می دهد در نزد خاص و عام لو
یعنی اینکه در خلال راه رفتن می خورد
بی که جام باده نوشد در خیابانها تلو
وزن او پنجاه کیلو اخم او هفتاد من
نام او مقبوض باشد شهرت او وانشو…
فرد ثروتمند اما بر خلاف این بشر
بذر ناپاشیده گندم نه کند اسکن درو
لحظه لحظه هست بر او عید میمون چونکه وی
صاحب ده شرکت است و کارگاه و باغ مو
صبح تا ظهر است ساکن توی حمام سونا
ظهر هم تا شب نماید ورزش واترپلو
تا کند ثابت که بر جمعی است در کشور سوار
می دهد ویراژ گه با بنز و گاهی با پژو
ترکتازی می کند همواره با اسب مراد
چارپای بی لگامی کاو نمی خواهد قشو
در حساب جاریش میلیاردها تومان بود
همچنین شمش طلا در گاوصندوق و کشو
گر بفهمد آن سر دنیا یکی را هست گوش
بهر کندن می رساند خویش را آنجا به دو
توی قاموس حیاتش نیست جز این واژه ها:
دزدی-استثمار- غارت- ثروت اندوزی- چپو
«شاطر»ارخواهی که سال نو مبارک باشدت
جامه ی عزت به تن کن جز ره تقوا مرو
