راستش را بخواهید حقیر که مرتضی حالی باشد مثل خیلی آدمهای دیگر معتقد است که نافش را با شعر بریده اند اگر چه این اتفاق در شانزدهمین روز از شهریور سال ۱۳۴۲ شمسی و از پدر و مادری تهرانی و در پایتخت اتفاق افتاده باشد.
باری تقریباً آغاز ابراز علاقمندی اینجانب به شعر از سال ۵۷ و در پانزده سالگی با ردیف کردن اشعار نه چندان محکم بلحاظ عروضی اما هدفدار بلحاظ معنا و در حال و هوای آن روزگار شکل گرفت.
پس از آن و تقریباً در دوره جوانی و از سال ۱۳۶۴ این فعالیت و علاقمندی تا سال ۱۳۷۳ صورت و سامان بهتری پیدا کرد و تقریباً تمامی اشعار زمان فوقِ این کمترین را شعرهایی جدی و گاه عاشقانه و اکثراً در فرم و قالب غزل و رباعی تشکیل می داد.
با شنیدن خبر درگذشت زنده یاد قیصر امین پور در سال ۱۳۸۶ و پس از توفیق اجباری شرکت در مراسم تشییع آن عالیجناب که از محل انجمن شاعران که در نزدیکترین فاصله با محل زندگی اینجانب برگزار می شد این شعلهٔ خاموش شده به سبب گرفتاریهای زندگی دوباره گُر گرفت و به شکر خداوند تا کنون کمتر روی به سردی گراییده است.
در این مدت از محضر اساتید و عزیزان بزرگوار عالیجنابان یوسفعلی میرشکاک، ابوالفضل زرویی نصرآباد، ساعد باقری، سهیل محمودی، دکتر اسماعیل امینی، فاضل نظری و … بهره ها برده ام و امیدوارم که این شاگردی در محضر محترم شعر و ادبیات سالیان سال برقرار باشد. علاوه بر این عرایض، اینجانب «از اوایل سال ۹۰» تا کنون ذوق نداشتهٔ خود را به ساحت شوخ طبعی متمایل کرده ام و امیدوارم که در این مسیر همواره یک دانش آموز علاقمند و همواره مشتاق آموزش باشم.
