*(اشاره: سوم خرداد ماه ۱۳۷۹ برای دیدن عمران صلاحی به دفتر گل آقا رفتم. او حضور نداشت و من نامه ای منثور و منظوم حاوی درد دل و بثّ الشکوی برایش گذاشتم. بیستم تیرماه همان سال، جواب نامه را دریافت کردم با اخوانیه ای منظوم از آن دوست و استاد ارجمند و گرانمهر که بخشهایی از آن ذیلآ از نظر می گذرد):
سلام ای حضرت آقای «شاطر»۱
نپنداری تو را بردم زخاطر
شنیدم سوم خرداد امسال
به اینجا آمدی خندان و خوشحال
نبودم تا ببینم روی ماهت
نشانم بوسه ای روی کلاهت
«تو را من چشم در راهم» حسابی
که هم خوش لهجه هم حاضر جوابی
فقط یکشنبه ها و چارشنبه
من اینجا می نشینم روی پنبه!
اگر اینجا نهی بار دگر پای
برایت آورم نوشابه با چای
***
چو بالا آمدم از روی پلّه
بدیدم پاکتی را چاق و چلّه
درونش نامه ای همچون عسل بود
فرستنده جناب «خوش عمل» بود
ز پاکت چون برون افتاد نامه
زدم هی لیس آن را مثل خامه
مشو دلگیر اگر تأخیر کردم
خودم دانم که قدری دیر کردم
برادر جان، گرفتاری زیاد است
و ایصآ گیوه ی ما هم گشاد است!
امان از مشکلات روزمرّه
به قول شعر تو : مانند ارّه
گرفتاری دهانم را اتو کرد
مرا همچون لباسم پشت و رو کرد
***
کنون گویم صریح و پوست کنده
خوشم می آید از شعر تو بنده
روان و روشن و شیرین و ساده
به مردم می رساند استفاده
تو شعرت مثل «حالت»۲ یا «جلی»۳ نیست
برایت پیش آنها صندلی نیست
و حالا نیز می ترسم بچایی
اگر گویم چو «ایرج میرزایی»
تو را اشعار چون قند و عسل باد
شبیه شعرهای «خوش عمل» باد!
خود تو صاحب سبک و سیاقی
نه کوتاهی ، نه باریکی ، نه چاقی
برای خود زبانی خاص داری
نشان از حضرت «عباس» داری!….
به دیوان ها تو را اشعار نیکوست
ولی اشعار من مهمل شد ای دوست
تو هم در طنز و هم جد اوستادی
به من با شعرهایت حال دادی
تو در باغ ادب چون برگ بیدی
چرا این قدر از خود نا امیدی؟
هنوز ای دوست باشد اول عشق
در این میدان تو هم هستی یل عشق
اگر چه زندگی مانند باد است
ولیکن باز هم فرصت زیاد است
به شعرت هر که باشد بی علاقه
بکوبم بر ملاجش با ملاقه
غلط شد قافیه خواهی نخواهی
ارادتمند: عمران صلاحی.
*تهران۷۹/۴/۲۰
پی نوشت :
۱- شاطر حسین (عباس خوش عمل کاشانی)
۲- ابوالقاسم حالت
۳- ابوتراب جلی
